Dekameron
Dekameron (wł. Il Decamerone) to dzieło Giovanniego Boccaccia, napisane w latach 1350–1353, a po raz pierwszy wydane w 1470 roku. W 1559 roku znalazło się na indeksie ksiąg zakazanych.
Kompozycja
Dekameron składa się ze 100 nowel, które w ciągu dziesięciu dni opowiada sobie dziesięcioro szlachetnych Florentyńczyków (siedem kobiet i trzech mężczyzn), uciekających przed epidemią dżumy. Każdy dzień ma swój temat, ustalany przez „króla” lub „królową”. Nowele ukazują obyczaje włoskiego średniowiecza, ukazując miłość w różnych formach: małżeńskiej, pozamałżeńskiej, zmysłowej i platonicznej.
Bohaterowie reprezentują różne grupy społeczne, od królów po ludzi z marginesu społecznego, a prawda historyczna jest przedstawiana z przymrużeniem oka. Kompozycja utworu nawiązuje do Księgi tysiąca i jednej nocy, a poszczególne opowiadania są autonomiczne, lecz tworzą spójną całość. Czas podzielony jest na cztery dni opowiadań i trzy dni modlitwy, co odzwierciedla równowagę między doczesnością a duchowością.
Treść
- Dzień pierwszy: Opowiadania o ludzkich przywarach (głupota, skąpstwo, obłuda).
- Dzień drugi: Nieprawdopodobne historie z szczęśliwymi zakończeniami.
- Dzień trzeci: Miłosne awantury mnichów i zakonnic, w tym nowela Diabeł i piekło.
- Dzień czwarty: Historie z nieszczęśliwym zakończeniem.
- Dzień piąty: Romansy i flirty, w tym nowela Sokół, która stała się podstawą teorii budowy klasycznej noweli.
- Dzień szósty: Krótkie i dowcipne anegdoty.
- Dzień siódmy: Zdrady małżeńskie, często prowokowane przez kobiety.
- Dzień ósmy: Dyskusje o miłości i pieniądzach.
- Dzień dziewiąty: Wnioski o wyrzeczeniu się miłości.
- Powrót do Florencji: Po dwóch tygodniach pobytu, bohaterowie wracają do miasta, gdzie wciąż trwa epidemia.
Ekranizacja
W 1971 roku Pier Paolo Pasolini przeniósł Dekameron na ekran, za co otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia.
