„`html
Damazy I
Damazy I (ok. 305 – 11 grudnia 384) był 37. papieżem Kościoła katolickiego, pełniącym swój urząd od 1 października 366 roku do śmierci. Jego pontyfikat był kluczowy dla uznania chrześcijaństwa w doktrynie nicejskiej jako religii państwowej, co miało miejsce w 380 roku, za sprawą cesarza Teodozjusza I.
Życiorys
Damazy urodził się w Rzymie lub w Egitanii. Pochodził z rodziny z prowincji Hispania Lusitania; jego ojcem był Antoniusz, ksiądz z kościoła św. Wawrzyńca, a matką Laurencja. Miał siostrę, świętą Irenę. W latach 352–366 był diakonem i prezbiterem w swoim rodzinnym kościele.
Po śmierci Liberiusza, Damazy został wybrany papieżem w atmosferze zamieszek, 1 października 366 roku. Otrzymał poparcie zwolenników zmarłego antypapieża Feliksa II, co doprowadziło do krwawych walk z mniejszościowym kandydatem, Ursynem. Po objęciu urzędu, Damazy był oskarżony o morderstwo, ale dzięki interwencji przyjaciół został uniewinniony.
Osiągnięcia
- Promowanie kultu męczenników i potępianie nieortodoksyjnych prądów religijnych.
- Uczestnictwo w sporach doktrynalnych i współorganizacja synodów biskupich.
- Wsparcie dla św. Hieronima w opracowaniu Wulgaty, przekładu Pisma Świętego na łacinę.
- Wydanie edyktu tesalońskiego w 380 roku, który uznawał chrześcijaństwo nicejskie za religię państwową.
- Uczestnictwo w pierwszym soborze w Konstantynopolu w 381 roku, potwierdzającym credo nicejskie.
- Tworzenie epigramatów nagrobnych i metrycznych epitafiów męczenników.
- Odnowienie rzymskich katakumb.
Damazy zmarł 11 grudnia 384 roku i został pochowany w bazylice San Lorenzo in Damaso, którą ufundował. Dzień jego pamięci liturgicznej przypada na 11 grudnia.
„`
