Daimyō w średniowiecznej Japonii
Daimyō to potężni władcy ziemscy w średniowiecznej Japonii, którzy zyskali wpływy po rozpoczęciu ery feudalnej w 784 roku. Zarządzali wioskami i miastami, dysponując własnymi oddziałami samurajów.
Podział daimyō za rządów Tokugawów
W okresie rządów siogunów z rodu Tokugawów daimyō zostali podzieleni na dwie grupy:
- Fudai-daimyō – bezpośredni wasale sioguna, spokrewnieni z rodem Tokugawa przed objęciem przez nich władzy.
- Tozama-daimyō – nie spokrewnieni z Tokugawami, ale uważający się za ich równych.
System kontroli sankin-kōtai
W 1635 roku wprowadzono system sankin-kōtai, mający na celu kontrolowanie daimyō, w obawie przed ich samowolą i buntami. System ten polegał na tym, że każdy daimyō musiał co dwa lata przebywać na dworze sioguna w Edo, a jego rodzina pozostawała tam jako zakładnicy. Dodatkowo, trasy ich podróży były wyznaczane w taki sposób, aby uniemożliwić spotkania i knucie intryg.
Zmiany znaczenia słowa daimyō
Słowo daimyō, używane w Japonii od starożytności, zmieniało swoje znaczenie. Początkowo odnosiło się do chłopa-obszarnika, właściciela posiadłości ziemskich (shōenów) lub znamienitego wojownika. Obecnie jest kojarzone z panem feudalnym z okresu Edo.
Transkrypcja i pisownia w języku polskim
W polskim języku słowo daimyō zapisywane jest zgodnie z transkrypcją Hepburna jako daimyō lub bez przedłużenia jako daimyo. Niektóre źródła, takie jak Wielki słownik wyrazów obcych pod redakcją Marka Bańki, odnotowują również spolszczoną pisownię dajmio. W starszych publikacjach można spotkać formę daimio.
