Dąbrowa-Nowa Wieś
Dąbrowa-Nowa Wieś to wieś położona w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, w gminie Czyżew. W latach 1954–1957 była siedzibą władz gromady, a w latach 1975–1998 administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego. Mieszkańcy kościoła rzymskokatolickiego przynależą do parafii św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Dąbrowie Wielkiej.
Historia
W XIX wieku miejscowość stanowiła część okolicy szlacheckiej Długa Dąbrowa w powiecie mazowieckim. W 1827 roku w okolicy funkcjonowały następujące miejscowości:
- Dąbrowa-Bybytki – 9 domów, 66 mieszkańców
- Dąbrowa-Cherubiny – 17 domów, 95 mieszkańców
- Dąbrowa-Gogole – 14 domów, 71 mieszkańców
- Dąbrowa-Kity – 3 domy, 23 mieszkańców
- Dąbrowa-Łazy – 29 domów, 170 mieszkańców
- Dąbrowa-Michałki – 21 domów, 125 mieszkańców
- Dąbrowa-Moczydły – 24 domy, 149 mieszkańców
- Dąbrowa-Nowawieś
- Dąbrowa-Szatanki – 98 domów, 60 mieszkańców
- Dąbrowa-Tworki – 6 domów, 46 mieszkańców
- Dąbrowa-Wielka
- Dąbrowa-Dołęgi – 28 domów, 139 mieszkańców
- Dąbrowa-Rawki – 17 domów, 127 mieszkańców (obecnie nie istnieje)
- Dąbrowa-Zgniła – 31 domów, 150 mieszkańców (obecnie nie istnieje)
W 1921 roku naliczono w Dąbrowie-Nowej Wsi 40 budynków mieszkalnych i 261 mieszkańców, wszyscy zadeklarowali narodowość polską. Obecnie istnieją także miejscowości takie jak Dąbrowa-Kaski, Dąbrowa-Wilki oraz Dąbrowa-Zabłotne.
Szkoła
W 1920 roku w jednoklasowej szkole powszechnej uczyło się 84 uczniów, a liczba ta zmieniała się w kolejnych latach: 56 w 1922, 52 w 1923, 46 w 1924, 48 w 1925 oraz 39 w 1930 roku. Nauczyciele w różnych latach to m.in. Czesław Ostrowski, Czesław Wiśniewski, Apolonia Tymińska oraz Maria Powecka.
Podczas II wojny światowej, 12 września 1939 roku, wieś stała się miejscem potyczki polskiej kawalerii z wojskami niemieckimi, w wyniku której zginęło 15 polskich żołnierzy, a wieś została zniszczona przez ostrzał artyleryjski. Niemieccy żołnierze zamordowali kilkunastu mieszkańców.
