Dąb korkowy (Quercus suber L.) to wiecznie zielone drzewo, które rośnie w północnej Afryce oraz południowej Europie. Jego kora jest źródłem korka.
Morfologia
Dąb korkowy ma charakterystyczny pokrój i osiąga wysokość do 20 m. Jego pień, początkowo prosty, z czasem przybiera krzywy kształt, a kora jest gruba i nierówna. Liście są zimozielone, o owalnym kształcie, długości 4–7 cm, z ciemnozieloną górą i jasnoszarym, owłosionym spodem. Kwiaty męskie rosną w kotkach, podczas gdy żeńskie występują w grupach po 1–3 na krótkiej szypułce. Owoce to żołędzie o długości do 3 cm.
Biologia i ekologia
Dąb korkowy jest typowym przedstawicielem makii i występuje głównie w strefie śródziemnomorskiej. Jego liście są twarde i skórzaste, co zabezpiecza je przed nadmiernym wyparowywaniem wody.
Zastosowanie
Korek pozyskuje się wyłącznie z zewnętrznej, martwej warstwy kory. Proces okorowywania jest bezpieczny dla drzewa i może być powtarzany co 9–12 lat po wcześniejszym regenerowaniu się kory. Po raz pierwszy korek zbiera się z drzew, które mają co najmniej 25 lat. W ciągu życia pojedynczego dębu pozyskuje się korek zazwyczaj 12 razy, a drzewo może żyć od 150 do 250 lat.
Dąb korkowy uprawia się w krajach takich jak Hiszpania, Portugalia, Algieria, Maroko, Francja, Włochy i Tunezja, gdzie lasy zajmują około 2,5 miliona ha. Portugalia odpowiada za około 50% globalnego pozyskania korka.
