Dąb czerwony (Quercus rubra L.)
Dąb czerwony to gatunek drzewa z rodziny bukowatych, pochodzący ze wschodniej Ameryki Północnej. W Polsce jest gatunkiem introdukowanym, który pojawił się w XIX wieku jako roślina pielęgnacyjna. Obecnie jest uważany za roślinę inwazyjną, co oznacza, że stanowi zagrożenie dla rodzimej flory. Dąb czerwony rozprzestrzenia się samorzutnie, zajmując obszary całego niżu i niższych położeń górskich, wypierając rodzime gatunki dębów.
Morfologia
- Pokrój: Duże drzewo z grubym pniem i szeroką koroną, osiągające wysokość do 40 m w Europie.
- Pędy: Cienkie, nagie, błyszczące gałązki w ciemnoczerwonym lub brązowo-oliwkowym kolorze.
- Pień: Masywny, rozgałęziający się nisko, z ciemnoszarą korą, która jest gładka do 40 lat, a później płytko spękana.
- Liście: Duże, grubo ząbkowane, ciemnozielone z wierzchu, jasnozielone od spodu, jesienią intensywnie czerwone. Mają długość do 25 cm i szerokość do 15 cm.
- Kwiaty: Męskie w kotkach, żeńskie pojedyncze; kwitnie pod koniec maja.
- Owoce: Żołędzie szerokojajowate, dojrzewające w drugim roku.
Biologia i ekologia
Dąb czerwony jest gatunkiem światłożądny, dobrze znoszącym ocienienie boczne, z szybkim wzrostem, przewyższającym rodzimych dębów w Polsce.
Zmienność
Tworzy mieszańce z dębem błotnym oraz dębem szkarłatnym.
Zastosowanie
- Drewno: Używane w budownictwie, meblarstwie oraz do produkcji elementów wyposażenia wnętrz. Jest twarde, ciężkie, o średniej wytrzymałości i sprężystości.
- Roślina ozdobna: Sadzone w parkach i ogrodach ze względu na atrakcyjny wygląd.
Podsumowanie
Dąb czerwony jest inwazyjnym gatunkiem drzewnym, który zagraża rodzimym ekosystemom w Polsce. Mimo to, jego drewno i walory ozdobne sprawiają, że jest stosunkowo popularny w zastosowaniach budowlanych i ogrodowych.
