Czerwone Harcerstwo Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego
Czerwone Harcerstwo (1926–1939) było lewicową organizacją młodzieżową, która łączyła metody harcerskie z ideologią socjalistyczną. Jej członkowie, w wieku 12–16 lat, angażowali się w działalność kulturalną i sportową, zwalczając antyklerykalizm i antysemityzm. Organizacja powstała jako inicjatywa Organizacji Młodzieży TUR i miała na celu wychowanie młodzieży w duchu równości społecznej.
Historia
Inspiracje do powstania Czerwonego Harcerstwa sięgają wcześniejszych prób tworzenia robotniczych organizacji wychowawczych w Galicji pod wpływem socjalistów austriackich. W 1926 roku, podczas zjazdu OM TUR, podjęto decyzję o utworzeniu organizacji harcerskiej. W ciągu dwóch lat organizacja przyjęła własne struktury, rozwijając się w Warszawie, Łodzi i Gdyni.
- 1931: Czerwone Harcerstwo stało się autonomiczne w ramach TUR.
- 1933: Przyjęcie do Międzynarodówki Wychowania Socjalistycznego.
- 1938: Organizacja liczyła 4-6 tys. członków w 185 gromadach.
Podczas II wojny światowej, Czerwoni Harcerze zaangażowali się w ruch konspiracyjny, a po wojnie niektórzy z członków dołączyli do ZHP, co zakończyło działalność Czerwonego Harcerstwa.
Organizacja
Czerwone Harcerstwo opierało się na zastępach, składających się z 6-12 chłopców lub dziewcząt, którym przewodzili przodownicy. Zastępy tworzyły gromady, a te z kolei hufce. Na czele organizacji stała Rada Okręgu. W 1931 roku wprowadzono młodszą gałąź – Czerwone Sokoły, przeznaczoną dla dzieci w wieku 8-12 lat.
Harcerz składał Przyrzeczenie po trzymiesięcznym okresie próbnym. Czerwone Harcerstwo nie miało formalnego systemu stopni, ale wymagało od swoich członków zaangażowania w działalność i znajomości ideologii.
Prawo i Przyrzeczenie
Wartości organizacji były określone w Przyrzeczeniu Czerwonego Harcerstwa oraz w Prawie Czerwonych Harcerzy, które zawierało zasady dotyczące oddania sprawie robotniczej, szacunku dla pracy, prawdomówności i miłości do przyrody.
Władze Czerwonego Harcerstwa TUR
W 1929 roku kierownictwo organizacji przejął Referat Harcerski, a od 1931 roku funkcjonowała Rada Główna, składająca się z przedstawicieli jednostek terenowych. W skład Rady Głównej wchodziło 15 przedstawicieli hufców oraz członkowie Zarządu Głównego TUR.
Podsumowanie
Czerwone Harcerstwo, jako organizacja młodzieżowa, odegrało istotną rolę w kształtowaniu wartości socjalistycznych wśród młodzieży w Polsce w latach 1926–1939. Pomimo represji i trudności, organizacja pozostawiła trwały ślad w historii ruchu harcerskiego.
