Czarnuszka polna
Czarnuszka polna (Nigella arvensis L.) to roślina z rodziny jaskrowatych, występująca w dzikim stanie w południowej i środkowej Europie oraz w Wielkiej Brytanii. W Polsce jest archeofitem na południu i efemerofitem na północy.
Morfologia
Roślina osiąga wysokość od 20 do 40 cm. Charakteryzuje się:
- Łodyga: Wzniesiona, rozgałęziona.
- Liście: Dwu- lub trzykrotnie pierzaste, równowąskie, nitkowate.
- Kwiaty: Jasnoniebieskie, z zielonawymi żyłkami, na długich szypułkach; pręciki są szczeciniasto zaostrzone.
- Owoc: Mieszki nagie, zrośnięte do połowy, z licznymi czarnymi nasionami.
Biologia i ekologia
Czarnuszka polna jest rośliną jednoroczną, kwitnącą od lipca do września. Jest rośliną miododajną, z miodnikami umieszczonymi na wewnętrznej wardze kwiatów. Kwiaty zapylane są przez błonkówki. Rośnie głównie na polach i wysypiskach gruzu, preferując gleby gliniaste z wapniem. W uprawach uznawana jest za chwast.
Zagrożenia i ochrona
Czarnuszka polna znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków narażonych na wyginięcie (kategoria V). W 2016 roku została sklasyfikowana jako gatunek zagrożony (kategoria EN).
Zastosowanie
- Roślina lecznicza: Stosowana w latach 70. XX wieku w wielu krajach, głównie przy zaburzeniach trawienia. W Indiach używana przeciwko biegunkom i kolkom żołądkowym, a w Niemczech jako składnik ziołowych mieszanek regulujących przemianę materii.
Bibliografia
- Informacje o Czarnuszce polnej i jej zastosowaniach w literaturze botanicznej.
