Odbiornik radiowy „Czar”
„Czar” to przenośny monofoniczny odbiornik radiowy, wyprodukowany w Polsce w 1960 roku. Jest to model, który powstał jako rozwinięcie wcześniejszego odbiornika „Szarotka”, który mimo swoich zalet, miał wady związane z ciężkimi i szybko zużywającymi się bateriami.
Rozwój technologii
W 1958 roku na Międzynarodowych Targach Poznańskich zaprezentowano nową wersję „Szarotki”, w której część odbiorcza pozostała lampowa, natomiast wzmacniacz małej częstotliwości zbudowano na tranzystorach. Wyeliminowano także potrzebę stosowania baterii anodowej, co ułatwiło użytkowanie.
Specyfikacja techniczna „Czaru”
- Typ: Odbiornik superheterodynowy
- Obudowa: Tworzywo przypominające „Szarotkę”
- Moc wyjściowa: 0,22 W
- Żywotność baterii: do 60 godzin, a przy cichym odbiorze do 120 godzin
- Obwody: Pięć obwodów strojonych z układem ARW
Odbiornik „Czar” miał możliwość zakupu skórzanego pokrowca, podobnego do tych, które były dostępne dla „Szarotki”. W początkowej fazie produkcji stosowano importowane tranzystory, które z czasem zastąpiono krajowymi odpowiednikami, takimi jak TG20, 2xTG10, 2xTG5 oraz 2xTG50.
„Czar” to przykład postępu technologicznego w polskim przemyśle radiowym, łączący w sobie cechy funkcjonalne i estetyczne, co przyczyniło się do jego popularności na rynku. Warto zaznaczyć, że był to krok w kierunku nowoczesnych rozwiązań w dziedzinie elektroniki.
