Cypryśnik błotny

Cypryśnik błotny

Cypryśnik błotny (Taxodium distichum) to drzewo z rodziny cyprysowatych, które występuje naturalnie w południowo-wschodnich stanach USA, zwłaszcza na bagnistych terenach Florydy. Od dłuższego czasu jest także sadzone w Europie jako drzewo ozdobne i parkowe.

Morfologia

• Pokrój: Młode drzewa mają wąską, stożkowatą koronę, która z czasem staje się bardziej okrągła.
• Pień: Szeroki u nasady, zwężający się ku górze, osiągający do 25 metrów wysokości w Polsce, a nawet 50 metrów w ojczyźnie.
• Kora: Czerwonobrązowa, włóknista, łuszczy się podłużnymi pasami.
• Pędy: Cienkie, czerwonawe, pokrywają się liśćmi późno.
• Liście: Skrętoległe na długopędach, igły długości do 2 cm, zrzucane jesienią.
• Kwiaty: Męskie zebrane na końcach długopędów, żeńskie w postaci szyszek o długości 1–3 cm.
• Korzenie: Tworzy korzenie oddechowe (pneumatofory), które dostarczają tlen do systemu korzeniowego.

Biologia i ekologia

Cypryśnik błotny to iglaste drzewo zrzucające liście na zimę. Kwitnie od kwietnia do maja, preferując wilgotne niziny oraz tereny z wysokim poziomem wód gruntowych, które mogą być okresowo lub trwale zalewane.

Podsumowanie

Cypryśnik błotny to efektowne drzewo, które dobrze adaptuje się do podmokłych warunków, a jego unikalne cechy morfologiczne, w tym korzenie oddechowe, sprawiają, że jest ceniony w ogrodnictwie i parkach.