Czołg pościgowy Mk IV (A13 Mk II)
Czołg pościgowy Mk IV (A13 Mk II) to brytyjski czołg używany podczas II wojny światowej, będący następcą Mk III. Wprowadzony do produkcji w latach 1938-1941, czołg ten był stosunkowo nowoczesny, z opancerzeniem wieżyczki i efektywnym uzbrojeniem.
Specyfikacje techniczne
- Typ pojazdu: Czołg pościgowy
- Trakcja: Gąsienicowa
- Załoga: 4 osoby
- Silnik: 12-cylindrowy Nuffield Mk III, 340 KM
- Pancerz: 6 – 30 mm
- Długość: 6,02 m
- Szerokość: 2,54 m
- Wysokość: 2,59 m
- Masa bojowa: 15 400 kg
- Prędkość maksymalna: 30 km/h
- Zasięg: 145 km
- Uzbrojenie:
- Armata QFSA L/52 kal. 40 mm
- 2 karabiny maszynowe Besa kal. 7,92 mm
Rozwój i produkcja
Inspiracją dla brytyjskich czołgów pościgowych był radziecki czołg BT, co skłoniło Wielką Brytanię do zakupu konstrukcji czołgu Christie. Po kilku prototypach, w tym A13E1 i A13E2, ostatecznie przyjęto A13 Mk I, który wszedł do produkcji w 1939 roku. W sumie wyprodukowano od 665 do 720 egzemplarzy wersji Mk III i Mk IV.
Wersje i historia służby
Czołgi Mk IVA, z ulepszonym uzbrojeniem, były używane głównie w Afryce Północnej. Czołgi te okazały się efektywne przeciwko włoskim i niemieckim jednostkom, ale z czasem zostały wycofane z powodu wprowadzenia nowszych modeli. A13 były popularne wśród załóg, ale miały swoje ograniczenia, w tym podatność na ogień z broni przeciwpancernej.
W kampanii francuskiej w 1940 roku czołgi te były wykorzystywane przez 1 Dywizję Pancerną, a po przegranej części z nich zostało przejętych przez Niemców i użytych jako pojazdy dowodzenia.
Podsumowanie
Czołg pościgowy Mk IV był kluczowym elementem brytyjskich sił pancernych w pierwszych latach II wojny światowej, łącząc szybkość z odpowiednim uzbrojeniem. Jego historia pokazuje ewolucję brytyjskiej myśli pancernej w obliczu wyzwań wojennych.
