Cornelius Lanczos
Cornelius Lanczos (węg. Lánczos Kornél, ur. jako Kornél Löwy) był węgierskim matematykiem i fizykiem, urodzonym 2 lutego 1893 roku, a zmarłym 25 czerwca 1974 roku. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój teorii względności oraz analizy matematycznej.
Życiorys
W 1921 roku Lanczos obronił pracę doktorską na temat teorii względności. W 1924 roku odkrył rozwiązanie ogólnego równania pola, które później zostało niezależnie odkryte przez Willema Jacob Van Stockuma i znane jest jako mgła Van Stockuma. To rozwiązanie jest jednym z kluczowych przykładów w ogólnej teorii względności, związanym m.in. z zamkniętą pętlą czasu i paradoksem bliźniaków.
W latach 1928-1929 pracował jako asystent Alberta Einsteina. Jako pionier szybkiej transformacji Fouriera, jego wkład w tej dziedzinie nie zyskał jednak uznania do lat 60. XX wieku. Niektórzy przypisują tę metodę Carlowi Friedrichowi Gaussowi.
Osiągnięcia
Lanczos wniósł istotny wkład w matematykę i fizykę, w tym:
- Algorytm Lanczosa służący do znajdowania wartości własnych dużych, symetrycznych macierzy.
- Przybliżenie Lanczosa dla funkcji gamma, opracowane w National Institute of Standards and Technology po 1949 roku.
- Tensor Lanczosa (1962).
Był również uznawanym nauczycielem fizyki oraz autorem książki The Variational Principles of Mechanics (1949). W okresie Makkartyzmu podejrzewano go o związki z komunizmem, co skłoniło go do wyjazdu do Dublina w 1952 roku, gdzie pracował w Institute for Advanced Science.
Dziedzictwo
Lanczos jest częścią pokolenia węgierskich uczonych z przełomu XIX i XX wieku, którzy zdobyli międzynarodowe uznanie, w tym Edwarda Tellera, Johna von Neumanna i Eugene’a Wignera.
