CAC CA-12 Boomerang
CAC CA-12 Boomerang to australijski samolot myśliwski z okresu II wojny światowej, produkowany w latach 1942–1945. Jego projekt rozpoczęto w odpowiedzi na niedobory myśliwców w Australii po wybuchu wojny na Pacyfiku.
Historia
W momencie wybuchu konfliktu, Australia dysponowała jedynie samolotami treningowymi i bombowcami. Z braku możliwości importu myśliwców, RAAF postanowił stworzyć własny model. Wykorzystano silniki Pratt & Whitney z bombowca Bristol Beaufort oraz kadłub inspirowany samolotem CAC Wirraway.
Prace projektowe rozpoczęły się 21 grudnia 1941 roku, a pierwsze loty nowego samolotu miały miejsce 29 maja 1942 roku. CA-12 miał długość 7,8 m i rozpiętość skrzydeł wynoszącą 11 m. Choć zewnętrznie przypominał Wirraway, jego konstrukcja była znacząco zmieniona.
Specyfikacje
- Napęd: 1 × Pratt & Whitney R-1830 (1200 KM)
- Wymiary:
- Długość: 7,8 m
- Rozpiętość: 11 m
- Wysokość: 2,9 m
- Maksymalna prędkość: 490 km/h
- Pułap: 8800 m
- Zasięg: 1500 km
- Uzbrojenie: 2 × działka 20 mm i 4 × karabiny maszynowe 7,7 mm
Wydajność i zastosowanie
Pomimo dobrych właściwości pilotażowych i manewrowości, Boomerang był stosunkowo wolny i nie mógł konkurować z nowocześniejszymi myśliwcami, takimi jak P-40 Warhawk czy Spitfire. W momencie wprowadzenia do służby rozpoczęły się dostawy importowanych myśliwców, co sprawiło, że Boomerang stał się mniej istotny w roli myśliwca.
Jednak po dostarczeniu do Nowej Gwinei, jego daleki zasięg i zwrotność sprawiły, że sprawdził się w roli samolotu szturmowego i bliskiego wsparcia dla piechoty. Współpracując z innymi samolotami, takimi jak F4U Corsair, Boomerang mógł skutecznie oznaczać cele dla ataków bombowych.
Choć CAC CA-12 Boomerang nie spełnił pierwotnych oczekiwań jako myśliwiec, jego adaptacja do ról wsparcia w końcu przyniosła korzyści w trakcie działań wojennych.
