Color Field Painting
Malarstwo barwnych płaszczyzn (color field painting) to jeden z kluczowych nurtów w amerykańskim malarstwie, rozwijający się po II wojnie światowej w ramach ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Termin ten został wprowadzony przez krytyka sztuki Clementa Greenberga w 1955 roku. Główne postacie tego nurtu to Mark Rothko, Barnett Newman i Clyfford Still.
Założenia artystyczne
Artyści nurtu color field poszukiwali sposobów na wyrażenie potencjału emocjonalnego barwy oraz iluzji masy i ruchu. Kluczowe elementy to:
- Kolor jako główny element dzieła.
- Przekaz emocjonalny jako nadrzędna idea.
- Abstrakcyjna forma wyrażająca sublimację i nieskończoność.
Chociaż artyści odrzucali tradycję, ich inspiracje czerpane były z wcześniejszych abstrakcji geometrycznych, jak te Pieta Mondriana i Henri Matisse’a.
Warsztat malarski
Twórcy color field painting dążyli do stworzenia iluzji ogromnych przestrzeni. W tym celu:
- Upraszczali technikę malarską.
- Eliminowali kontury i precyzyjne kreski.
- Używali jednolitych, płaskich plam barwnych na dużych płótnach.
Efekt nieskończoności osiągano dzięki szerokim pociągnięciom pędzla, zapewniając gładką powierzchnię płótna.
Percepcja malarstwa
Ważnym elementem była percepcja dzieła. Artyści twierdzili, że duże obrazy najlepiej oglądać z bliska. Mark Rothko dbał o optymalną odległość do obserwacji barwy i świetlistości. Kluczowe aspekty to:
- Oświetlenie obrazu wpływające na jego odbiór.
- Prezentacja obrazów w izolacji, w określonym porządku.
- Wielkie płaszczyzny zajmujące całe pole widzenia, co prowadziło do całkowitego zaabsorbowania widza.
Przedstawiciele
- Mark Rothko
- Barnett Newman
- Clyfford Still
- Helen Frankenthaler
- Kenneth Noland
- Morris Louis
- Frank Stella
- Richard Diebenkorn
- Ellsworth Kelly
Color field painting stanowi istotny kierunek w sztuce współczesnej, wpływając na rozwój dalszych tendencji w malarstwie.