Model COCOMO
COCOMO (Constructive Cost Model) to model szacowania liczby osobogodzin potrzebnych w procesie tworzenia oprogramowania, opracowany przez Barry’ego Boehma w 1981 roku, na podstawie analizy 60 projektów informatycznych o różnej złożoności.
Etapy szacowania
1. Ustalenie metryki
Aby oszacować liczbę osobogodzin, należy najpierw określić, ile linii kodu (w KDSI, czyli 1000 linii) lub punktów funkcyjnych będzie zawierał projekt.
2. Ustalenie złożoności projektu
Projekt można zaklasyfikować do jednej z trzech grup:
- Łatwy („organic mode”): Mały zespół pracujący z dobrze znanymi narzędziami i w znanym środowisku. Projekty do 50 KDSI.
- Średni („semi-detached”): Zespół nie zna wszystkich elementów projektu, co wprowadza dodatkowe ryzyko. Projekty do 300 KDSI.
- Trudny („embedded mode”): Złożone projekty z wieloma nieznanymi czynnikami, często w regulowanych branżach, jak bankowość.
3. Dodatkowe atrybuty w Intermediate COCOMO
W tej wersji modelu analizowane są cztery dodatkowe atrybuty:
- Produkt: Czytelność, rozmiar bazy danych, skomplikowanie oprogramowania.
- Sprzęt: Ograniczenia wydajnościowe, systemy czasu rzeczywistego, pamięć.
- Personel: Doświadczenie zespołu w programowaniu i znajomość technologii.
- Projekt: Wymagane narzędzia, metodyka, harmonogram i presja czasu.
Wzory szacowania
Główne wzory wykorzystywane w modelu COCOMO to:
- E = ab(KDSI)bb (nakład pracy w osobomiesiącach)
- D = cb(E)db (czas potrzebny na rozwój projektu)
- P = E/D (liczba osób potrzebnych do efektywnej realizacji projektu)
Stałe ab, bb, cb i db są określone w dalszej części dokumentacji modelu.
