Wprowadzenie do CMYK
CMYK to zestaw czterech podstawowych kolorów farb drukarskich: cyjan, magenta, żółty i czarny, powszechnie wykorzystywany w druku wielobarwnym. Skrót CMYK pochodzi od pierwszych liter angielskich nazw kolorów, przy czym K oznacza czarny (Key color).
Charakterystyka kolorów
- Cyjan: blady niebieski, często mylony z zielononiebieskim.
- Magenta: kolor uzyskany z połączenia czerwieni i niebieskiego.
- Żółty: bledszy od typowej żółci, powstaje z połączenia czerwieni i zielonego.
- Czarny: czerni o niskiej głębokości.
Odcienie tych kolorów mogą się różnić w zależności od producenta i regionu.
Łączenie barw w CMYK
W metodzie CMYK kolory uzyskuje się poprzez łączenie barw podstawowych w proporcjach od 0% do 100%. Farby CMYK są półprzezroczyste, co oznacza, że kolor wynikowy uzyskuje się przez nakładanie warstw, a nie ich mieszanie. Wartości tonalne wpływają na postrzeganą intensywność kolorów.
Druk w technologii rastra
Druk CMYK wykonuje się w technologii rastra, gdzie obraz składa się z widocznych punktów. Wartości tonalne określają pokrycie danego koloru na powierzchni druku, co wpływa na wrażenie wizualne.
Kolor czarny w CMYK
Czarny kolor można teoretycznie uzyskać przez połączenie cyjanu, magenty i żółtego (CMY), jednak w praktyce daje to ciemno-brązowy odcień. Dlatego do druku czarnego tekstu używa się koloru K, co jest bardziej ekonomiczne i technicznie uzasadnione.
Ograniczenia CMYK
Nie wszystkie kolory można uzyskać z kombinacji CMYK. W przypadku potrzeby uzyskania specyficznych barw, stosuje się specjalne farby (spot colors), które powstają z mieszania kilku pigmentów. Wprowadzenie modelu heksachromatycznego, z dodatkowymi kolorami, pozwala na lepsze odwzorowanie barw.
Podsumowanie
System CMYK, mimo swoich ograniczeń, jest kluczowym narzędziem w poligrafii. Zrozumienie zasad łączenia kolorów oraz technologii druku jest niezbędne dla uzyskania wysokiej jakości wydruków.
