Classless Inter-Domain Routing (CIDR)
CIDR, wprowadzony w 1993 roku przez Internet Engineering Task Force, to bezklasowa metoda przydzielania adresów IP, która zastąpiła wcześniejszy, klasowy sposób adresacji. Umożliwia ona bardziej elastyczne i efektywne wykorzystanie przestrzeni adresowej w protokołach IPv4 i IPv6.
Kluczowe cechy CIDR
W przeciwieństwie do tradycyjnych klas adresów, CIDR pozwala na dostosowanie długości maski podsieci do specyficznych potrzeb danej podsieci. Oto główne zalety tej metody:
- Efektywne wykorzystanie puli adresów IP.
- Zmniejszenie tablic routingu dzięki agregacji tras.
- Umożliwienie używania masek sieciowych o różnej długości.
CIDR wprowadza pojęcie zmiennej długości maski podsieci (VLSM), co pozwala na bardziej precyzyjne zarządzanie adresami IP. Dzięki temu możliwe jest grupowanie adresów w agregaty, co redukuje liczbę potrzebnych wpisów w tablicy routingu.
Adresacja w CIDR
Adres CIDR składa się z 32-bitowego adresu IP i maski sieciowej. Maska określa liczbę bitów używanych dla części sieciowej adresu. Przykład adresu sieciowego w CIDR:
- Adres sieciowy: 192.168.2.112/29
- Maska: 29 bitów
W tym przypadku 3 pozostałe bity są przeznaczone do adresacji hostów. W zapisie binarnym maska wygląda następująco:
11111111.11111111.11111111.11111000
Adres sieciowy w zapisie binarnym:
11000000.10101000.00000010.01110000
W tej masce można zaadresować 8 hostów, z czego 6 adresów jest użytecznych. Adres 192.168.2.112 to adres podsieci, a 192.168.2.119 to adres rozgłoszeniowy.
Podsumowanie
CIDR to innowacyjna metoda adresacji, która znacząco zwiększa efektywność przydziału adresów IP. Dzięki elastyczności w ustalaniu długości maski podsieci oraz możliwości agregacji tras, CIDR stanowi kluczowy element współczesnych sieci komputerowych.
