Przestrzeń CIELab
Przestrzeń CIELab, znana również jako CIE 1976 L*a*b*, została znormalizowana w 1976 roku przez Międzynarodową Komisję Oświetleniową (CIE). Stanowi ona rozwinięcie wcześniejszej przestrzeni barw L,a,b, opracowanej przez Huntera w 1948 roku, i jest matematyczną transformacją przestrzeni CIEXYZ, stworzoną na podstawie badań dotyczących percepcji barw przez ludzkie oko.
Zasady percepcji barw
Przestrzeń CIELab została zaprojektowana tak, aby barwy oddalone od siebie o tę samą wartość ΔE były postrzegane jako jednakowo różniące się. Mimo że CIELab miała być równomierną przestrzenią barw, w praktyce jest to tylko przybliżenie. Różnice w wartości ΔE (CIEDE76) nie zawsze odpowiadają równym wrażeniom różnic barwnych, co skłoniło badaczy do opracowania nowych reguł obliczania różnicy barw. Obecnie stosowaną metodą jest CIEDE2000.
Składowe barwy w CIELab
Barwę w przestrzeni CIELab opisują trzy składowe:
- L* – jasność, zależna od luminancji
- a* – odchylenie od równowagi między zielenią a czerwienią
- b* – odchylenie od równowagi między niebieskim a żółtym
Przekształcenie do CIELab
Wartości z przestrzeni CIEXYZ można przekształcić do CIELab według wzorów:
Wzory te wykorzystują funkcję , która różni się w zależności od wartości oraz współrzędne w przestrzeni CIEXYZ.
Zastosowanie CIELab
CIELab jest obecnie najpopularniejszym sposobem opisu barwy i stanowi podstawę współczesnych systemów zarządzania barwą. Różnicę między dwiema barwami w CIELab można obliczyć jako długość wektora w przestrzeni euklidesowej:
Percypowanie różnic barwnych
Standardowy obserwator zauważa różnice barw w następujący sposób:
- 0 < ΔE < 1 – brak zauważalnej różnicy
- 1 < ΔE < 2 – różnicę dostrzega doświadczony obserwator
- 2 < ΔE < 3,5 – różnicę zauważa również niedoświadczony obserwator
- 3,5 < ΔE < 5 – wyraźna różnica barw
- 5 < ΔE – obserwator postrzega dwie różne barwy