Ciało uwielbione w katolickiej doktrynie
Ciało uwielbione odnosi się do stanu ciała po zmartwychwstaniu, zgodnie z wierzeniami katolickimi. W tej koncepcji człowiek jest postrzegany jako jedność ducha i materii, co oznacza, że zmartwychwstanie jest transformacją całego człowieka, adekwatną do nowej, transcendentnej rzeczywistości.
W zmartwychwstaniu zachowana jest indywidualność jednostki, a ciało fizyczne ulega przemianie w ciało uwielbione. Paweł z Tarsu w swoich pismach (1Kor 15, 2Kor 5) wskazuje, że owo ciało nie jest jedynie wskrzeszonym ciałem fizycznym, lecz nowym bytem stworzonym do życia po paruzji.
Cechy ciała uwielbionego
Zgodnie z naukami Tomasza z Akwinu, ciało uwielbione będzie:
- materialne, ale bardziej uduchowione i subtelne, całkowicie podporządkowane duszy;
- nieśmiertelne, wolne od cierpienia, chorób i starości;
- piękne i jaśniejące;
- zdolne do poruszania się z nieskończoną szybkością bez zmęczenia.
W doktrynie katolickiej Chrystus ukazywał się uczniom w ciele uwielbionym po swoim zmartwychwstaniu. Ponadto, Maryja, matka Jezusa, otrzymała ciało uwielbione za życia, co umożliwiło jej wstąpienie do nieba (Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny).
Podsumowanie
Ciało uwielbione jest kluczowym elementem katolickiej nauki o zmartwychwstaniu, reprezentującym nową jakość istnienia i pełne zjednoczenie z duchem. W kontekście wiary katolickiej, zmartwychwstanie nie tylko potwierdza nieśmiertelność, ale także ukazuje piękno i doskonałość, które czekają na wiernych po życiu doczesnym.
Przypisy
Kategoria: Teologia chrześcijańska
