Metoda CHS w adresowaniu danych na dysku twardym
CHS (Cylinder-Head-Sector) to metoda adresowania danych stosowana w dyskach twardych. Każdy dysk składa się z talerzy oraz głowic do odczytu i zapisu, które są umieszczone po obu stronach talerzy. Na przykład, dysk z dwoma talerzami będzie miał cztery głowice.
Talerze są podzielone na ścieżki, a liczba cylindrów odpowiada liczbie ścieżek po obu stronach talerza. Pojedynczy cylinder to zbiór ścieżek, a wartość sektorów wskazuje liczbę sektorów w każdej ścieżce, przy czym każdy sektor ma pojemność 512 bajtów.
W starszych dyskach stosowano metody zapisu MFM i RLL, które dzieliły każdy cylinder na równą liczbę sektorów, co odpowiadało fizycznej budowie dysku. Na przykład, dysk o wartościach CHS 500x4x32 miał 500 ścieżek po każdej stronie talerza, dwa talerze i 32 sektory na ścieżkę.
Zmiany w technologii zapisu
Dyski IDE, które zastąpiły starsze metody, wykorzystują bardziej efektywną metodę zapisu ZBR (Zone Bit Recording). W tej metodzie liczba sektorów w cylindrze różni się w zależności od jego lokalizacji na talerzu. Cylindry bliżej krawędzi talerza mają więcej sektorów niż te bliżej środka. Z tego powodu adresowanie CHS nie jest stosowane w dyskach z technologią ZBR.
Użytkownicy mogą konfigurować dyski IDE w BIOS, jednak ustawienia CHS nie mogą przekraczać pojemności dysku. Zazwyczaj konieczna jest również aktualizacja BIOS-u, aby obsługiwał dyski o większej pojemności.
Ograniczenia pojemności dysku
W najstarszych komputerach IBM PC, system korzystał z BIOS przerwania 13h, co wprowadzało określone ograniczenia. Do najważniejszych z nich należą:
- Max. sektory na ścieżce: 63 (numeracja od 1 do 63)
- Max. liczba głowic: 16 (numeracja od 0 do 15)
- Max. liczba cylindrów: 1024 (numeracja od 0 do 1023)
Te ograniczenia sprawiają, że całkowita liczba sektorów na dysku nie może przekroczyć 1,032,192, co odpowiada pojemności 528 MB.
