Chiaroscuro w Sztuce
Termin chiaroscuro (wł. „jasny” i „ciemny”) odnosi się do techniki artystycznej, która podkreśla kontrasty pomiędzy światłem a cieniem. Jest często mylony z pojęciem „światłocienia”, które odnosi się do ogólnego rozkładu świateł i cieni w dziele sztuki, a chiaroscuro kładzie większy nacisk na różnice w natężeniu światła.
Chiaroscuro jest charakterystyczne dla dzieł takich jak te autorstwa Caravaggia. Termin ten został po raz pierwszy użyty przez Leonarda da Vinci w 1483 roku w jego obrazie Madonna w grocie.
Technika drzeworytu
Chiaroscuro odnosi się również do techniki drzeworytu, znanej jako drzeworyt światłocieniowy lub barwny tonowy. W tej metodzie wykorzystywano kilka oddzielnych desek, na których nanoszono różne elementy kompozycji:
- Jedna deska zawierała właściwy rysunek.
- Pozostałe deski służyły do tworzenia świateł i cieni w różnych natężeniach.
Dzięki nakładaniu odbitek z kolejnych desek uzyskiwano efekt tonalny. Technika ta zyskała popularność w XVI wieku we Włoszech i Niemczech, gdzie reprodukowano dzieła artystów takich jak Rafael i Parmigianino. Wśród twórców tej techniki byli Hans Burgkmair i Domenico Beccafumi. Po XVI wieku drzeworyt chiaroscuro stracił na znaczeniu.
Podsumowanie
Chiaroscuro to kluczowy termin w historii sztuki, który odnosi się zarówno do techniki malarskiej, jak i do specyficznej formy drzeworytu. Jego zastosowanie miało wpływ na rozwój sztuki, szczególnie w okresie renesansu.
Kategorie
- Grafika
- Pojęcia historii sztuki
- Techniki malarskie
