Cherub – definicja i znaczenie
Cherub, znany również jako cherubin, to potężna nadprzyrodzona istota, która zajmuje wysoką pozycję w hierarchii bytów i często znajduje się blisko Boga. Cheruby są często mylone z puttami w sztuce nowożytnej.
Etymologia
Etymologia hebrajskiego słowa kêrûb jest niepewna, ale może mieć związek z akadyjskim kâribu, co oznacza istotę strzegącą człowieka. Pokrewnymi istotami są serafy.
Wygląd cheruba
Biblijne opisy cherubów są ograniczone, zazwyczaj wskazują na posiadanie twarzy i skrzydeł. Istnieją różne teorie dotyczące ich wyglądu, sugerujące, że mogły być przedstawiane jako uskrzydlone młode osoby, skrzydlate byki lub sfinksy. Archeologiczne znaleziska z terenów Palestyny potwierdzają te przypuszczenia.
- Posągi cherubów osłaniały Arkę przymierza.
- Motyw cherubów występował w dekoracjach Świątyni Jerozolimskiej.
Cherub w mitologiach
W mitologiach perskiej i greckiej cherubowi odpowiadał gryf, który pełnił funkcję strażnika i pośrednika między bóstwami. Z biegiem czasu jego wizerunek ewoluował i stał się symbolem związanym z winem i Apollinem w kulturze zachodniej.
Cherub w tradycji chrześcijańskiej
W tradycji chrześcijańskiej cheruby zaliczane są do aniołów. Początkowo nie każda nadprzyrodzona istota była uważana za anioła, a to utożsamienie pojawiło się później. Wczesna tradycja hebrajska wskazywała na różnorodność nadprzyrodzonych istot, którymi Bóg zarządzał za pomocą orszaku niebiańskich pomocników. W późniejszych czasach wszystkie te istoty zaczęto klasyfikować jako anioły, niezależnie od ich funkcji.
Podsumowanie
Cherub, jako istota o wysokim statusie w hierarchii nadprzyrodzonej, odgrywał ważną rolę w różnych tradycjach religijnych. Jego wizerunek i funkcje ewoluowały na przestrzeni wieków, a w nowoczesnej interpretacji często mylony jest z innymi nadprzyrodzonymi postaciami.
Bibliografia
- Encyklopedia archeologiczna Ziemi Świętej, oprac. A. Negev, Warszawa 2002.
