Cesarz Niemiecki
Cesarz Niemiecki (niem. Deutscher Kaiser) był oficjalnym tytułem monarchów Cesarstwa Niemieckiego (II Rzeszy) w latach 1871–1918. Tytuł ten po raz pierwszy został formalnie wprowadzony w projekcie Konstytucji Rzeszy Niemieckiej, uchwalonej przez Reichstag Związku Północnoniemieckiego 10 grudnia 1870, po zwycięstwie Prus i innych państw niemieckich w wojnie z Francją. Tytuł zniknął wraz z likwidacją monarchii w Niemczech, w wyniku rewolucji listopadowej w 1918 roku.
Geneza tytułu
W okresie nowożytnym (XVI-XVIII w.) niektórzy władcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego nazywani byli potocznie cesarzami niemieckimi. Formalnie jednak nosili tytuły cesarzy rzymskich i królów Niemiec. Habsburgowie dominowali na elektorskim tronie Świętego Cesarstwa od XVI wieku, a po jego rozwiązaniu w 1806 roku przyjęli tytuł cesarzy Austrii.
W latach 1806–1871 zjednoczone państwo niemieckie nie istniało, a tytuł cesarza niemieckiego nie był używany. W 1849 roku, podczas Wiosny Ludów, w projekcie Konstytucji Cesarstwa Niemieckiego pojawił się tytuł cesarza Niemców, jednak projekt ten został odrzucony.
Po wojnie prusko-austriackiej w 1866 roku Prusy stały się hegemonem państw niemieckich. W 1871 roku, po zwycięstwie nad Francją, do Związku Północnoniemieckiego przystąpiły niemal wszystkie państwa niemieckie, za wyjątkiem Cesarstwa Austriackiego. Wilhelm I Hohenzollern został ogłoszony cesarzem niemieckim.
Lista cesarzy niemieckich
Poniżej przedstawiono chronologiczną listę władców Cesarstwa Niemieckiego:
Dynastia Hohenzollernów
- Wilhelm I (1871–1888)
- Friedrich III (1888)
- Wilhelm II (1888–1918)
