Cesarstwo Trebizondy
Cesarstwo Trebizondy (gr. Αυτόκρατορία της Τραπεξουντας) istniało od 1204 do 1461 roku na północno-wschodnim terytorium Azji Mniejszej, w regionie starożytnego Królestwa Pontu. Stolicą państwa był Trabzon, a główną populację stanowili Lazes i Grecy, w większości wyznający prawosławie.
Historia
Cesarstwo powstało w wyniku IV wyprawy krzyżowej, z inicjatywy gruzińskiego dworu królewskiego, a pierwszym cesarzem został Aleksy Komnenos, pochodzący z dynastii Komnenów.
- 1204: Powstanie Cesarstwa Trebizondy.
- 1203: Interwencja Gruzji w regionie, zajęcie kluczowych miast.
- 1243: Sojusz z sułtanatem rzymskim przeciw Mongołom, po którym Trebizond stał się wasalem państwa Hulaguian.
- 1282: Król Dawid VI Narin przywraca hegemonię Gruzinów w regionie.
- 1297: Aleksy II odmawia poślubienia bizantyjskiej księżniczki, umacniając gruzińskie wpływy.
- 1341: Jerzy V Wspaniały przywraca Gruzinom władzę, jednak wkrótce zaczynają się prześladowania.
- 1456: Najazd Turków na Trebizond.
- 1461: Zakończenie istnienia Cesarstwa Trebizondy, podbicie przez sułtana Mehmeda II.
W ciągu dwóch i pół wieku istnienia, Cesarstwo Trebizondy było areną rywalizacji między gruzińską a bizantyjską orientacją polityczną. Po osłabieniu Gruzji, cesarze Trebizondy stawali się coraz mniej zależni od gruzińskiego dworu. Ostatecznie, po najazdach Tamerlana, Gruzini stracili wpływy w regionie, a w 1461 roku Trebizond stał się częścią Imperium Osmańskiego.
