Centrum Wyszkolenia Łączności
Centrum Wyszkolenia Łączności (CWŁ) było kluczowym ośrodkiem szkoleniowym dla żołnierzy łączności Wojska Polskiego II RP, funkcjonującym w Zegrzu od 1929 do września 1939 roku.
Geneza Centrum
Szkolenie żołnierzy łączności rozpoczęło się w 1919 roku w dwóch warszawskich ośrodkach. W 1921 roku w Zegrzu utworzono Obóz Wyszkolenia Oficerów Wojsk Łączności, który wkrótce został przekształcony w Obóz Szkolny i Centralną Szkołę Podoficerską Wojsk Łączności. Celem szkoły było przygotowanie kadr niższych dowódców i instruktorów.
W 1922 roku powstała Szkoła Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności, która organizowała kursy dla żołnierzy, kończące się awansami i tytułem podchorążego.
Działalność Centrum
W 1929 roku Ośrodek Wyszkolenia przekształcono w Centrum Wyszkolenia Łączności, które kontynuowało działalność do września 1939 roku. W 1935 roku centrum zatrudniało 1344 osoby i rocznie szkoliło około 1000 słuchaczy.
W ramach CWŁ prowadzone były różnorodne kursy, w tym doszkalające dla podoficerów oraz specjalistyczne dla telegrafistów i radiotelegrafistów. Centrum było aktywne także w zakresie kulturalnym i sportowym, organizując liczne imprezy dla lokalnej społeczności.
Kadra i słuchacze CWŁ
Centrum zarządzane było przez szereg komendantów, w tym mjr Jerzego Uszyckiego i ppłk Wojciecha Szafrana. Wśród słuchaczy byli znani żołnierze, jak Witold Lutosławski i Kazimierz Rudzki.
Centra Wyszkolenia Łączności na obczyźnie
Po klęsce wrześniowej 1939 roku utworzono kolejne centra w Wersalu i Wielkiej Brytanii, które kontynuowały szkolenie kadr łączności dla polskich jednostek wojskowych. W ZSRR powstało Centrum Wyszkolenia Łączności przy 1 Samodzielnym Pułku Łączności.
Podsumowanie
Centrum Wyszkolenia Łączności odegrało kluczową rolę w kształceniu kadr łączności Wojska Polskiego, łącząc szkolenie teoretyczne z praktycznym oraz angażując się w życie społeczności lokalnej. Jego dziedzictwo kontynuowane było przez polskie siły zbrojne na obczyźnie.
