CDN – Niezależne Wydawnictwo Podziemne
CDN to polskie wydawnictwo działające w latach 1982-1990, które funkcjonowało poza zasięgiem cenzury. Zostało założone przez Czesława Bieleckiego i Jana Krzysztofa Kelusa tuż po ogłoszeniu stanu wojennego.
Struktura i Zarząd
Wydawnictwo było kierowane przez krąg menadżerski, który powstał jesienią 1982 roku. Na czele stał Czesław Bielecki, a jego zastępcą był Tomasz Krawczyk. Po aresztowaniu Krawczyka, jego miejsce zajął Tadeusz Kowalewski. W skład zespołu redakcyjnego weszli również Magda Leja oraz Zygmunt Stępiński. Po odejściu Lei, redakcję objął Adam Rysiewicz.
W 1983 roku powstała autonomiczna Oficyna Fonograficzna CDN, na której czele stanął Bogusław Bobula. Wydawnictwo współpracowało z paryską Kulturą i było jednym z założycieli Funduszu Wydawnictw Niezależnych w 1985 roku. Działalność CDN zakończyła się w październiku 1990 roku.
Działalność Wydawnicza
CDN specjalizowało się w publicystyce politycznej i książkach historycznych. Jego pierwszą publikacją był zbiór artykułów Solidarność w stanie wojennym (marzec 1982), a bestsellerem stał się Mały konspirator (1983). Łącznie wydano około 120 tytułów, w tym:
- KOR Jana Józefa Lipskiego
- Dziennik pisany nocą Gustawa Herlinga-Grudzińskiego
- Utopię u władzy Michaiła Hellera i Aleksandra Niekricza
- Jak giną demokracje Jeana-Francois Revela
Wydawnictwo zainicjowało również czasopisma dla wojska Reduta i milicji Godność. Od 1982 roku drukowało Tygodnik Mazowsze oraz wydawało pismo Obóz (od 1984 roku). W ramach Oficyny Fonograficznej wydano około 30 kaset, w tym utwory Jana Krzysztofa Kelusa i Jacka Kaczmarskiego.
Bibliografia
- Mateusz Fałkowski: Biznes patriotyczny. Historia Wydawnictwa CDN, Europejskie Centrum Solidarności, Warszawa–Gdańsk 2011
