Busola magnetyczna
Busola magnetyczna to urządzenie nawigacyjne, które służy do wyznaczania kierunku bieguna magnetycznego. Posiada igłę magnetyczną, podobnie jak kompas.
Historia
W XIII wieku włoscy marynarze wprowadzili nową formę urządzenia, zamieniając pływającą „igłę” na pudełko z drewna bukszpanu, w którym znajdowała się igła. Nazwa „busola” wywodzi się od łacińskiego słowa buxus oznaczającego bukszpan. Później pod igłą umieszczono podziałkę, co umożliwiło określanie kierunków, a przyrząd nazwano kompasem (od włoskiego compaso, co oznacza „podziałka”).
W 1902 roku Jan Bezard, austriacki pułkownik, opatentował udoskonaloną wersję busoli. Wprowadził do niej skalę w stopniach, ruchome lusterko oraz przeziernik. Od 1911 roku busole Bezarda stały się standardowym wyposażeniem wielu armii. Największa kolekcja busol znajduje się w Fundacji im. Tadeusza Kościuszki w Krakowie.
Busola a kompas
W topografii kompas definiuje się jako pudełko z podziałką w stopniach i zawieszoną igłą magnetyczną. Busola natomiast to pudełko zawierające igłę magnetyczną, podziałkę oraz urządzenie do celowania, takie jak ruchomy pierścień z muszką i szczerbinką. W niektórych modelach w pokrywie busoli znajduje się lusterko, co ułatwia jednoczesne celowanie i sprawdzanie wskazań igły magnetycznej.
