Ogólnoniemiecki Kodeks Cywilny (BGB)
Ogólnoniemiecki kodeks cywilny (BGB) został uchwalony w 1896 roku i obowiązuje od 1 stycznia 1900. Stanowi fundament niemieckiego prawa cywilnego.
Geneza Kodyfikacji
W XIX wieku w Niemczech funkcjonowały różne kodeksy cywilne. Postulaty unifikacji prawa cywilnego pojawiły się po epoce napoleońskiej, jednak napotkały opór ze strony historycznej szkoły prawa. Dopiero po wprowadzeniu poprawki do konstytucji II Rzeszy w 1873 roku, która pozwoliła na kodyfikację prawa cywilnego, rozpoczęto prace nad BGB. W 1874 roku powołano pierwszą komisję kodyfikacyjną, a w 1888 roku opublikowano pierwszy projekt kodeksu, który przeszedł przez intensywne konsultacje i poprawki, aż do uchwalenia go przez parlament w 1896 roku.
Rola w Nauce i Praktyce
BGB składa się z 2385 paragrafów, podzielonych na część ogólną i cztery księgi szczegółowe: prawo zobowiązań, prawo rzeczowe, prawo rodzinne oraz prawo spadkowe. Przyjęcie BGB zakończyło partykularyzm w niemieckim prawie cywilnym, wprowadzając zasady wolności umów i autonomii stron. BGB stał się wzorem dla wielu kodeksów cywilnych na świecie, a jego uzupełnieniem są kodeksy prawa handlowego (HGB) oraz postępowania cywilnego (ZPO).
W Polsce BGB był częścią porządku prawnego na terenach zaboru pruskiego, a niektóre jego postanowienia obowiązywały aż do 1962 roku.
BGB Obecnie
Od chwili uchwalenia BGB był wielokrotnie nowelizowany, a najważniejsza zmiana miała miejsce w 2002 roku, kiedy do kodeksu dodano przepisy o ochronie konsumentów. Mimo licznych nowelizacji, jego podstawowe zasady pozostały nienaruszone.
Bibliografia
- Dieter Leipold: BGB I – Einführung und Allgemeiner Teil., 4. Aufl. 2007
- Hans-Joachim Musielak: Grundkurs BGB., 10. Aufl. 2007
- Hans Brox/Wolf-Dietrich Walker: Allgemeiner Teil des BGB, 32. Aufl. 2008
