Bunt łódzki (2-8 maja 1892)
Bunt łódzki to strajk powszechny oraz masowe manifestacje, które miały miejsce w Łodzi w dniach 2-8 maja 1892 roku. Wydarzenia te były odpowiedzią na trudne warunki pracy i życia robotników.
Przyczyny i przebieg
Już przed 1 maja 1892 roku łódzcy socjaliści opublikowali odezwę, w której domagali się:
- ośmiogodzinnego dnia pracy,
- podwyżki wynagrodzeń,
- swobód politycznych.
Strajki rozpoczęły się 2 maja, obejmując największe fabryki w Łodzi. Jednakże nie wszyscy przedsiębiorcy, tacy jak Izrael Poznański i Juliusz Kunitzer, popierali te działania.
Bunt zakończył się brutalną interwencją carskiego wojska oraz policji, w wyniku której zginęło około 100 osób, a około 300 zostało rannych.
Znaczenie wydarzenia
Bunt łódzki odzwierciedlał rosnące napięcia społeczne w Królestwie Polskim oraz dążenie robotników do poprawy swoich warunków życia i pracy. Stał się symbolem walki o prawa pracownicze w Polsce.
Przypisy i źródła
- Leszczyński, Adam. Ludowa historia Polski, Warszawa 2020.
- Rakowski-Kłos, Igor. „Nie można aresztować połowy miasta. 125. rocznica buntu łódzkiego”, Gazeta Wyborcza, 9 maja 2017.
- Wrzosek, Stanisław. „Bunt łódzki w roku 1892”, Lewicowo.pl.
Bunt łódzki pozostaje ważnym wydarzeniem w historii Łodzi oraz polskiego ruchu robotniczego.
