„`html
Brzeźno Lęborskie
Brzeźno Lęborskie (kaszb. Lãbòrsczé Brzézno) to wieś kaszubska w Polsce, zlokalizowana w województwie pomorskim, powiecie wejherowskim, w gminie Łęczyce. Na dzień 23 października 2019 roku, wieś miała 652 mieszkańców i zajmowała powierzchnię 11,79 km².
Historia
Brzeźno Lęborskie leży na historycznej ziemi lęborskiej. W XIII wieku wieś była częścią księstwa białogardzkiego, zarządzanego przez księcia Racibora. W kolejnych latach przechodziła pod różne władze, w tym Mściwoja II i Krzyżaków. Po wojnie trzynastoletniej była lenno książąt zachodniopomorskich, a po wymarciu dynastii Gryfitów wróciła pod polskie zwierzchnictwo. Po II wojnie światowej znów stała się częścią Polski.
Pierwsza wzmianka o wsi i parafii pochodzi z ok. 1325 roku. Wzmianka ta sugeruje, że wieś istniała znacznie wcześniej, prawdopodobnie już w XII wieku. W 1560 roku wieś miała 13 chłopów oraz sołtysów, a inwentarz żywy wskazywał na znaczną różnorodność gospodarstw.
W latach 1954–1959 wieś była siedzibą władz gromady Brzeźno Lęborskie, a w latach 1975–1998 administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Szkoła
W roku szkolnym 1945/46 szkoła w Brzeźnie miała 28 uczniów i jednego nauczyciela. W kolejnych latach szkoła zmieniała swoją strukturę, a w 1985/86 przekształciła się w ośmioklasową. Z czasem, z powodu spadku liczby dzieci, szkoła stała się filią Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Łęczycach.
Zabytki
Kościół poewangelicki, obecnie rzymskokatolicki, pw. św. Apostołów Piotra i Pawła, został zbudowany w latach 1911-1912 w stylu neogotyckim. Wpisany do rejestru zabytków, zachował część oryginalnego wyposażenia, w tym zespół ławek i ambonę. Obok kościoła znajduje się głaz upamiętniający drugiego proboszcza, ks. Stanisława Galasa, z tablicami informacyjnymi o historii parafii.
„`
