Bruzdnice (Dinoflagellata)
Bruzdnice, znane również jako Dinoflagellata, to grupa jednokomórkowych glonów, które dawniej zaliczano do gromady tobołków. Większość z nich ma pancerzyk z płytek celulozowych oraz dwie wici. Wiele bruzdnic jest endosymbiontami koralowców, małży i meduz, a ich fotosyntetyczne formy dostarczają swoim gospodarzom niezbędnych substancji organicznych. Niektóre z nich mogą być pasożytami. Bruzdnice są również znane z wywoływania czerwonych przypływów, które mogą być toksyczne dla ryb, ale nie dla ostryg.
Historia
Pierwsze opisy bruzdnic pojawiły się w XVIII wieku, a ich klasyfikacja jako glonów została rozwinięta w XIX wieku przez niemieckiego mikroskopistę Christiana Gottfrieda Ehrenberga. Termin „dinoflagellata” pochodzi z greckiego, odnosząc się do ich charakterystycznych ruchów.
Morfologia
Bruzdnice mają dwie różne wici – poprzeczną i podłużną. Poprzeczna wić jest wstęgowata i często ma włoski, podczas gdy podłużna jest gładka. Pokrycie komórek, zwane amfiesmą, składa się z błon i pęcherzyków, które mogą tworzyć pancerzyk.
Klasyfikacja
Bruzdnice są eukariontami, ale ich jądra mają nietypową strukturę, określaną jako mezokariotyczna. Klasyfikacja bruzdnic została opracowana przez różne badania taksonomiczne.
Ekologia
Bruzdnice występują w różnych środowiskach wodnych, zarówno słonych, jak i słodkich. Są istotnym elementem ekosystemów morskich i mają różne sposoby odżywiania, w tym fototrofowe i heterotroficzne.
Bioluminescencja
Niektóre bruzdnice wykazują bioluminescencję, emitując niebiesko-zielone światło w wyniku mechanicznych zakłóceń. Bioluminescencja jest regulowana przez zegar dobowy i występuje głównie w nocy. Najbardziej znane bioluminescencyjne ekosystemy znajdują się w Portoryko i Florydzie.
Podsumowanie
Bruzdnice są ważnymi organizmami w ekosystemach wodnych, pełniąc różne role, od producentów po pasożytów. Ich unikalne cechy morfologiczne, różnorodność ekologiczną oraz zdolności bioluminescencyjne czynią je fascynującym obiektem badań biologicznych.
