Bronisław Baczko
Bronisław Baczko (1924-2016) był polskim filozofem i historykiem myśli społecznej. Współzałożyciel warszawskiej szkoły historyków idei, przez wiele lat związany z Uniwersytetem Warszawskim oraz innymi instytucjami akademickimi, w tym Uniwersytetem Genewskim. Otrzymał tytuł doktora honoris causa na Université de Tours i Université de Strasbourg II.
Życiorys
Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej. Jego rodzice zostali zamordowani przez Niemców. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Lwowie, a następnie w radzieckich kołchozach. W 1943 roku wstąpił do Wojska Polskiego w ZSRR, gdzie osiągnął stopień podpułkownika. Po wojnie zajął się pracą naukową i był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1952 roku obronił pracę doktorską na temat Towarzystwa Demokratycznego Polskiego.
Najważniejsze prace
- O poglądach filozoficznych i społeczno-politycznych Tadeusza Kotarbińskiego, 1951
- Filozofia francuskiego oświecenia, 1961
- Rousseau: samotność i wspólnota, 1964
- Filozofia i socjologia XX wieku, 1965
- Człowiek i światopoglądy, 1965
- Filozofia polska, 1967
- Wyobrażenia społeczne: szkice o nadziei i pamięci zbiorowej, 1994
- Hiob, mój przyjaciel: obietnice szczęścia i nieuchronność zła, 2001
- Jak wyjść z Terroru: Termidor a Rewolucja, 2005
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (1947)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Nagrody i wyróżnienia
- Doktor honoris causa Université de Tours (1999) i Université de Strasbourg II (1981)
- Laureat nagrody im. Eugenia Balzana (2011)
- Nominowany do Nagrody Literackiej Nike (2002)
- Laureat nagrody Biguet (1990)
Podsumowanie
Bronisław Baczko był wybitnym przedstawicielem polskiej filozofii i historii idei. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój myśli krytycznej w Polsce i za granicą.
