British Department of Naval Intelligence (NID)
Brytyjski Departament Wywiadu Marynarki Wojennej (NID) to służba wywiadu Admiralicji Brytyjskiej, założona w grudniu 1882 roku jako Komitet Wywiadu Zagranicznego (FIC), pod dowództwem komandora Williama H. Halla.
Rozwój i struktura NID
W 1887 roku FIC przekształcono w NID, a szef departamentu otrzymał tytuł Dyrektora Wywiadu Marynarki Wojennej (DNI). Do głównych zadań NID należało zbieranie i analizowanie informacji dotyczących spraw morskich, co obejmowało prowadzenie tajnego wywiadu w obcych portach oraz planowanie operacji inwazyjnych.
Początkowo biuro DNI składało się z dwóch wydziałów, a później utworzono dodatkowe:
- I – wywiad
- II – mobilizacja
- III – strategia i obrona (utworzony w 1900 roku)
- IV – ochrona żeglugi handlowej (utworzony w 1902 roku)
Sekcja kryptologiczna i rozwój działalności
Podczas I wojny światowej, NID zarządzał sekcją kryptologiczną Royal Navy. W 1914 roku powstała jednostka NID 25, znana jako Pokój 40, zajmująca się dekryptażem. W latach 1900-1910 NID rozwinął swoją działalność o nowe funkcje, a w jego strukturze powstały nowe wydziały.
Organizacja podczas II wojny światowej
W okresie II wojny światowej NID rozszerzył swoją działalność, tworząc liczne sekcje, takie jak:
- NID 1 – sekcja niemiecka
- NID 2 – kontakty z amerykańską misją morską
- NID 4 – sekcja japońska
- NID 9 – morska sekcja nasłuchu radiowego
- NID 10 – bezpieczeństwo łączności
NID prowadził również grupy uderzeniowe komandosów zajmujące się zbieraniem informacji i sabotażem.
Sprawa Harry’ego Houghtona
W NID prowadzone były również śledztwa dotyczące szpiegostwa. Harry Houghton był pracownikiem, który został zwerbowany przez polski kontrwywiad, przekazując informacje na temat kodów morskich Royal Navy, co miało duże znaczenie dla polskiego wywiadu.
Integracja z DIS
Po II wojnie światowej NID, mimo zachowania samodzielności, został włączony do Joint Intelligence Bureau, a w 1965 roku stał się częścią nowo utworzonego Defence Intelligence Staff (DIS).
