Bracia Dobrzyńscy
Bracia Dobrzyńscy, znani także jako Pruscy Rycerze Chrystusowi lub Kawalerowie Jezusa Chrystusa, to zakon rycerski utworzony w latach 1216-1228 przez biskupa pruskiego Chrystiana. Jego celem była chrystianizacja oraz podbój Prus. Zakon został zatwierdzony przez papieża Grzegorza IX, a książę Konrad I mazowiecki nadał im ziemie dobrzyńskie, w tym Dobrzyn nad Wisłą. Był to jedyny zakon rycerski powstały na ziemiach polskich.
Działalność
Początkowo zakon składał się z 15 braci-rycerzy z Dolnej Saksonii i Meklemburgii, na czele z mistrzem Brunem, którzy przybyli do Dobrzynia w 1228 roku. Z powodu ograniczonych sukcesów w walce i niewielkiej liczby członków (maksymalnie 35 braci-rycerzy i 165 zbrojnych), papież Grzegorz IX w 1235 roku wydał bullę kasacyjną. W wyniku tego większość braci dołączyła do zakonu krzyżackiego, a część do templariuszy, co było zgodne z dokumentem papieskim, chociaż nie zostali formalnie przyłączeni do zakonu krzyżackiego.
W 1237 roku ci, którzy nie wstąpili do krzyżaków, zostali przyjęci jako templariusze. Książę Konrad zagwarantował sobie zwierzchnictwo nad zakonem, zakazując mu działań na ziemi drohiczyńskiej bez jego zgody.
W 1239 roku Bolesław, syn Konrada Mazowieckiego, nadał templariuszom z Drohiczyna trzy wsie: Orzechowo, Dręszew i Skuszew.
Bibliografia
- Józef Marecki, Zakony w Polsce, Kraków 2000.
- Reinhold Curicke, Der Stadt Danzig: Historische Beschreibung.
Kategoria: Kościół katolicki w Polsce średniowiecznej
