Bór bażynowy
Bór bażynowy, znany również jako nadmorski bór sosnowy i nadmorski bór bażynowy (Empetro nigri-Pinetum), występuje na glebach bielicowych na nadmorskich wydmach. Ten typ roślinności, klasyfikowany w obrębie Vaccinio-Piceetea, zajmuje w Polsce około 50 km², a jego znaczenie gospodarcze jest ograniczone z powodu niskiej jakości drewna wynikającej z trudnych warunków siedliskowych.
Charakterystyka florystyczno-fitosocjologiczna
W borach bażynowych spotykane są zarówno gatunki typowe dla innych borów sosnowych, jak i unikalne rośliny, takie jak:
- Bażyna czarna (Empetrum nigrum)
- Turzyca piaskowa (Carex arenaria)
- Tajęża jednostronna (Goodyera repens)
- Gruszycznik jednokwiatowy (Moneses uniflora)
W runie dominują krzewinki, w tym borówki i wrzos. W miejscach wilgotnych można spotkać wrzośca bagiennego i śmiałka pogiętego. Warstwa krzewów obejmuje sosnę zwyczajną, jarzębinę oraz wierzby.
Zróżnicowanie
Różnorodność borów bażynowych zależy od warunków wodnych. Na wzniesieniach występują bory suche, a w obniżeniach borów wilgotnych. W miejscach intensywnie wydeptywanych obserwuje się zmiany w składzie gatunkowym, z dominacją śmiałka pogiętego.
Ochrona
Bór bażynowy jest objęty ochroną ze względu na zagrożenia oraz unikalne walory przyrodnicze. W polskim i unijnym prawie uznawany jest za chronione siedlisko przyrodnicze. Wymaga wyznaczenia obszarów Natura 2000 oraz zakazu pogarszania jego stanu. Główne zagrożenia stanowią rekreacja oraz urbanizacja nadmorskich miejscowości. Przykładem obszaru objętego ochroną jest Nadmorski bór bażynowy w Mrzeżynie.
Bibliografia
Kategoria: Vaccinio-Piceetea
