Bolesław Wierzbiański
Bolesław Wierzbiański (16 listopada 1913 – 26 marca 2003) był polskim dziennikarzem, działaczem polonijnym i wydawcą, odznaczonym Orderem Orła Białego. Urodził się w Bachórzu, a zmarł w Nowym Jorku.
Życiorys
Wierzbiański ukończył Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Krakowie, a następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego, zdobywając tytuł magistra praw i ekonomii. Był aktywnym członkiem Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej.
Po wybuchu II wojny światowej przebywał na emigracji, początkowo we Francji, a następnie w Anglii. W czasie wojny pracował jako korespondent wojenny i założył Polską Agencję Prasową „Światpol”. Po wojnie został prezesem Związku Dziennikarzy RP oraz Międzynarodowej Federacji Wolnych Dziennikarzy. Współpracował z Polską Agencją Telegraficzną i brytyjską BBC, a także organizował programy radiowe dla Polaków.
W 1956 roku osiedlił się na stałe w USA, zdobywając obywatelstwo amerykańskie. Pracował jako komentator w „Radiu Wolna Europa” i „Głosie Ameryki”, prowadząc także agencję prasową „Foreign News Service”. Był współzałożycielem oraz pierwszym redaktorem naczelnym nowojorskiej gazety „Nowy Dziennik”, którą kierował przez ponad 30 lat.
Wierzbiański był również dyrektorem Kongresu Polonii Amerykańskiej, założycielem fundacji dziennikarskiej oraz komisarzem ds. praw człowieka w Nowym Jorku. Pełnił funkcję prezesa honorowego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i był laureatem Nagrody im. Bolesława Prusa. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej.
Zmarł w 2003 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Wybrana twórczość
- „Harcerska służba Polsce poza granicami kraju”
- „Polacy w świecie”
- „Teheran, Jałta i Poczdam”
- „Reportaż w przeszłość”
- „Sprawcy byli nieobecni: proces Popiełuszki”