Bohdan Stefan Winiarski
Bohdan Stefan Winiarski (27 kwietnia 1884 – 4 grudnia 1969) był polskim prawnikiem, profesorem Uniwersytetu Poznańskiego oraz sędzią i przewodniczącym Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze. Był także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz posłem na Sejm II i III kadencji II RP z ramienia Związku Ludowo-Narodowego i Stronnictwa Narodowego.
Życiorys
Bohdan Winiarski urodził się w Bohdanowie. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim i Jagiellońskim, uzyskując doktorat w 1910 roku. Następnie uzupełniał edukację w Paryżu i Heidelbergu. Jego kariera akademicka obejmowała wykłady z prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Poznańskim oraz w Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze.
W 1919 roku był radcą prawnym w polskiej delegacji na Konferencji Pokojowej w Paryżu. Pełnił również różne funkcje w Lidze Narodów, w tym przewodniczącego Komisji Prawa Rzecznego. Po agresji niemieckiej na Polskę w 1939 roku został aresztowany, a następnie deportowany do Generalnego Gubernatorstwa.
Po wojnie, jako prezes Banku Polskiego na uchodźstwie, przekazał rządowi w Warszawie rezerwy złota. W 1946 roku został sędzią Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, gdzie pracował do 1967 roku, z przerwą na przewodniczenie w latach 1961-1964.
Publikacje i osiągnięcia
Winiarski był autorem wielu prac naukowych, w tym:
- Nauka Duguita o prawie i państwie (1909)
- Międzynarodowość sprawy polskiej (1917)
- Komunikacyjne prawo międzynarodowe (1938)
W 1965 roku Uniwersytet Wrocławski nadał mu tytuł doktora honoris causa. Winiarski był odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Korony Rumunii oraz francuskim Krzyżem Oficerskim Orderu Legii Honorowej.
Pochówek i dziedzictwo
Bohdan Winiarski zmarł w 1969 roku i został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu. Jego dorobek naukowy oraz działalność w międzynarodowym prawie pozostają znaczącym wkładem w rozwój prawa międzynarodowego i komunikacji międzynarodowej.
