Bohdan Nagórski
Bohdan Nagórski (24 grudnia 1890 – 27 stycznia 1987) był polskim inżynierem, specjalizującym się w eksploatacji portów morskich. Urodził się w Warszawie jako czwarty syn Adama Nagórskiego, inżyniera technologa.
Wykształcenie i wczesna kariera
Po ukończeniu III Gimnazjum Męskiego w Warszawie, Nagórski zdał maturę w Kijowie w 1908 roku. Następnie rozpoczął studia w Montpellier, kontynuując je na paryskiej Sorbonie, gdzie uzyskał licencjat w 1912 roku. Kształcił się również w Szkole Mostów i Dróg w Paryżu oraz na Politechnice w Zurychu, gdzie zdobył tytuł inżyniera.
Po powrocie do Polski w 1918 roku, Nagórski pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a później w Ministerstwie Robót Publicznych. Jako kierownik Kanału Augustowskiego, a następnie dyrektor handlowy Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku, miał dużą swobodę działania, co pozwoliło mu na znaczący rozwój portu. Do jego kluczowych osiągnięć należy budowa nowego basenu portowego w latach 1927-1929.
Okres II wojny światowej i po wojnie
W latach 1935-1937 Nagórski opuścił Gdańsk z powodu różnic w poglądach politycznych i podjął pracę w polsko-skandynawskiej firmie maklerskiej „Bergtrans”. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, a później do Stanów Zjednoczonych, gdzie został dyrektorem biura Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe SA.
Po wojnie pracował w ONZ jako doradca do spraw portowych w krajach rozwijających się, zdobywając międzynarodowe uznanie jako ekspert w tej dziedzinie. Napisał wiele książek, w tym „Port problems in developing countries; principles of port planning and organization” (Tokyo 1972) oraz „Wspomnienia gdańskie” (New York 1982).
Życie osobiste i dziedzictwo
Nagórski był mężem Zofii Katarzyny z Krzyżanowskich. Zmarł w Nowym Jorku i został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu przy Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Doylestown.
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia (Jordania)
