Bizantynizm niemiecki
Bizantynizm niemiecki to termin stworzony przez Feliksa Konecznego, odnoszący się do kultury polityczno-społecznej. Jest on istotnym elementem jego teorii dotyczących cywilizacji.
Według Konecznego, bizantynizm niemiecki pojawił się w X wieku, kiedy to wraz z powstaniem Świętego Cesarstwa Rzymskiego nastąpiło przeniesienie teorii dotyczących władzy z Bizancjum do Niemiec. W rezultacie, bizantynizm rozwijał się obok cywilizacji łacińskiej, a niemieccy prawnicy i filozofowie znacząco wzbogacili bizantyjskie pojęcia.
Charakterystyka bizantynizmu niemieckiego
Bizantynizm niemiecki charakteryzował się kilkoma kluczowymi cechami:
- Uznawanie władzy świeckiej jako najważniejszej (cezaropapizm oraz zasada Cuius regio, eius religio).
- Wyższość prawa państwowego nad prawem prywatnym (monizm prawa publicznego).
- Postrzeganie obowiązków publicznych jako najważniejszych dla społeczeństwa.
Te cechy przyczyniły się do rozwoju zaawansowanej biurokracji oraz marginalizacji roli społeczeństwa w państwie.
Koneczny uznawał za czysto bizantyjskie takie twory jak państwo zakonu krzyżackiego w Prusach, Królestwo Pruskie oraz II Rzeszę. Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku, bizantynizm stał się dominującą siłą w niemieckiej polityce. Koneczny uważał niemiecką wersję bizantynizmu za najdoskonalszą manifestację cywilizacji bizantyjskiej w historii.
Upadek bizantynizmu niemieckiego
Koniec bizantynizmu niemieckiego jako dominującego nurtu myśli politycznej i prawnej nastąpił w 1945 roku.
Podsumowanie
Bizantynizm niemiecki, jako istotny element teorii Konecznego, odzwierciedla przeniesienie bizantyjskich koncepcji władzy do Niemiec, co wpłynęło na rozwój polityki i prawa w tym kraju od X wieku do 1945 roku.
Przypisy
Kategoria: Historia Niemiec
Kategoria: Teorie cywilizacji
