Bitwy pod Parkanami

Bitwy pod Parkanami

Bitwy pod Parkanami, które miały miejsce w dniach 7 i 9 października 1683 roku, były kluczowymi starciami podczas wojny polsko-tureckiej 1683–1699. W pierwszej bitwie wojska polskie, dowodzone przez Jana III Sobieskiego, zostały zaskoczone przez oddziały Kary Mehmeda Paszy, co niemal doprowadziło do śmierci króla. Dzięki poświęceniu jednego z rajtarów, Sobieski uniknął tragicznego losu.

Pierwsza bitwa pod Parkanami

Po zwycięstwie pod Wiedniem, armia sprzymierzonych, licząca 32 000 żołnierzy, ruszyła w kierunku Ostrzyhomia, gdzie stacjonowały siły tureckie. 7 października, polskie przednie straże zostały zaatakowane przez 15 000 Turków. Sobieski, mając przy sobie 4000 żołnierzy, przystąpił do obrony. Mimo oporu, wojska polskie zostały otoczone, a król musiał uciekać z pola bitwy, ratując się przed tureckim pościgiem.

Druga bitwa pod Parkanami

Po skonsolidowaniu sił, Sobieski postanowił stoczyć kolejną bitwę 9 października. Turcy zwiększyli swoje siły do 36 000 żołnierzy. Polacy, z odpowiednią taktyką, ustawili swoje wojska w szachownicę. Po odparciu ataków tureckich, Sobieski zdołał odciąć im drogę odwrotu, co doprowadziło do paniki wśród Turków i ich ucieczki. Rzeka Garam oraz most, będący jedyną drogą ucieczki, stały się miejscem klęski dla armii tureckiej.

Po bitwie

Bitwa zakończyła się strategicznym zwycięstwem sił sprzymierzonych. Z około 9000 Turków, wielu zginęło, a 1500 zostało wziętych do niewoli. Po bitwie wojska chrześcijańskie ruszyły na Ostrzyhom, gdzie wkrótce rozpoczęto oblężenie twierdzy, które zakończyło się jej poddaniem. Kara Mustafa, dowódca wojsk tureckich, został później ukarany za porażkę, co świadczy o konsekwencjach klęski. W wyniku tych wydarzeń, Turcy opuścili miasto z honorami, jednak odpowiedzialni za poddanie zostali zgładzeni.