Bitwa u ujścia Bagradasu

Bitwa u Ujścia Bagradasu

Bitwa u ujścia rzeki Bagradas miała miejsce w 239 p.n.e. podczas wojny między Kartaginą a zbuntowanymi najemnikami, zwanej wojną bezlitosną (240–237 p.n.e.). Konflikt zainicjowali najemnicy puniccy, złożeni z Iberów, Celtów, Ligurow, Balearów i Greków, którzy buntowali się z powodu obniżenia żołdu po wojnie punickiej.

Przebieg Bitwy

W 240 p.n.e. miało miejsce pierwsze starcie pod Utyką, gdzie dowódca Hannon zadał klęskę rebeliantom, wykorzystując 100 słoni bojowych. Rok później, pod przywództwem Hamilkara Barkasa, kartagińskie siły, liczące około 10 000 żołnierzy, 500 kawalerzystów i 70 słoni, pokonały buntowników u ujścia rzeki Bagradas.

Straty i Konsekwencje

• Straty najemników: 6 000 zabitych, 2 000 wziętych do niewoli.
• Straty Kartaginy: około 500 zabitych piechoty.

Pomimo porażki, w 237 p.n.e. powstańcom udało się odnieść zwycięstwo pod Tunisem. Ostatecznie jednak Hamilkar Barkas, przy wsparciu Hannona, zdołał zniszczyć siły buntowników. Ich przywódca, Mathos, został zamordowany w brutalny sposób w Kartaginie.

Literatura

• Klaus Zimmermann: Rom und Karthago. Wiss. Buchgesellschaft, Darmstadt 2005.

Kategoria: Bitwy w III wieku p.n.e.