Bitwa pod Zentą
Bitwa pod Zentą, która miała miejsce 11 września 1697 roku, była kluczowym starciem podczas V wojny austriacko-tureckiej (1683–1699). To jedno z najważniejszych zwycięstw armii austriackiej, dowodzonej przez księcia Eugeniusza Sabaudzkiego.
Przygotowania do bitwy
Podczas gdy armia turecka, licząca do 60 tys. żołnierzy, przeprawiała się przez rzekę Cisę, książę Eugeniusz z 34 tys. piechoty, 16 tys. kawalerii i 60 działami, podjął decyzję o ataku. Turecka armia, pod dowództwem sułtana Mustafy II, rozlokowała się na wschodnim brzegu rzeki, podczas gdy większość piechoty i artylerii znajdowała się w umocnionym obozie na zachodzie.
Przebieg bitwy
Austriacy, osłonięci przez potężną artylerię, rozpoczęli natarcie, otaczając pozycje tureckie. Pomimo wysiłków jazdy tureckiej, Austriacy zdołali zająć korzystne pozycje, co pozwoliło im na skuteczne ataki z różnych kierunków.
- Wykrycie mielizny w pobliżu prawego skrzydła tureckiego, co umożliwiło austriackim oddziałom zaskoczenie wroga.
- Uderzenie piechoty na tyły prawego skrzydła Turków, którzy byli już zaangażowani w walkę z frontu.
- Osaczenie Turków i spowodowanie paniki w ich szeregach.
W wyniku walki armia turecka poniosła ogromne straty, szacowane na 30 tys. żołnierzy oraz 80 dział, podczas gdy straty austriackie wyniosły 2 tys. ludzi.
Znaczenie bitwy
Zwycięstwo pod Zentą było pierwszym znaczącym sukcesem księcia Eugeniusza, które przyczyniło się do osłabienia Imperium Osmańskiego i ostatecznie doprowadziło do zawarcia pokoju w Karłowicach w 1699 roku. Bitwa miała także znaczenie religijne, gdyż zwycięstwo przypisano cudownemu obrazowi Matki Boskiej z cerkwi greckokatolickiej w Pócs, który został przeniesiony do katedry w Wiedniu, gdzie czczony jest do dziś.
Podsumowanie
Bitwa pod Zentą była kluczowym momentem w historii Austrii oraz walki z Imperium Osmańskim, a jej skutki miały długotrwały wpływ na kształtowanie się sytuacji politycznej w regionie.
