Bitwa pod Wezuwiuszem
Bitwa pod Wezuwiuszem, która miała miejsce w 73 p.n.e., była pierwszą starciem Powstania Spartakusa – trzeciego antyrzymskiego powstania niewolników. Po zdobyciu broni, dowodzony przez Spartakusa oddział powstańców wycofał się na zbocza Wezuwiusza, gdzie rozpoczął organizację swoich sił. Wkrótce do Spartakusa dołączyły setki zwolenników.
Rzymianie, pod przewodnictwem propretora Klaudiusza Glabera, wysłali regularną armię w celu stłumienia powstania. Glaber, lekceważąc powstańców, zredukował liczbę straży w swoim obozie, koncentrując się na odcięciu głównej drogi prowadzącej ze zbocza. Powstańcy wykorzystali tę sytuację, schodząc nocą ze stromej skały przy użyciu lin z dzikich winorośli.
W wyniku zaskoczenia, powstańcy zaatakowali nieprzygotowanych Rzymian w obozie, co doprowadziło do śmierci około 1 500 rzymskich żołnierzy. Reszta z żołnierzy, znajdująca się na wyższych posterunkach, uciekła. Po zdobyciu obozu powstańcy znaleźli znaczne ilości zapasów i broni.
Zwycięstwo pod Wezuwiuszem miało duże znaczenie, przyciągając do powstańców tysiące nowych ochotników i wzmacniając ich ruch.
Przypisy
Bibliografia
- Bernard Nowaczyk: Powstanie Spartakusa 73–71 p.n.e., wyd. Bellona, Warszawa 2008.
