Bitwa pod Spotsylvanią
Bitwa pod Spotsylvanią miała miejsce w dniach 8-21 maja 1864 roku podczas amerykańskiej wojny secesyjnej. Było to starcie pomiędzy armią Unii, dowodzoną przez generała Ulyssesa Granta, a armią konfederatów pod dowództwem generała Roberta E. Lee.
W wyniku wcześniejszych walk zginęło 17 000 żołnierzy Unii oraz 11 000 konfederatów, jednak żadna ze stron nie uzyskała znaczącej przewagi. Grant postanowił ruszyć w kierunku Spotsylvanii, musząc najpierw obejść lewą flankę armii Lee. Po dotarciu do celu, napotkał silną obronę konfederatów, którzy byli zabezpieczeni za podwójnymi okopami.
Przebieg bitwy
W bitwie wzięły udział różne oddziały, w tym:
- 2 korpus generała Hancocka, który jako pierwszy zaatakował, jednak jego natarcie opóźniło się przez konieczność przekroczenia strumieni.
- Żołnierze dowodzeni przez Emory Uptona, którzy obeszli drugą linię obrony konfederatów i wzięli do niewoli około 1000 żołnierzy.
Niestety, kontratak południowców zmusił unionistów do wycofania się z dużymi stratami. Grant zareagował, kierując ogień swoich dział w stronę konfederatów i wysyłając 15 000 żołnierzy Hancocka do kolejnego ataku, który odniósł sukces, powodując straty wśród konfederatów.
Bitwa stała się znana jako krwawa bitwa spotsylwańska, ponieważ walki toczyły się w trudnych warunkach pogodowych, a ograniczona widoczność sprzyjała walkom wręcz. Po zmierzchu Lee, dostrzegając brak sensu dalszej walki, wydał rozkaz odwrotu.
Podsumowanie
Bitwa pod Spotsylvanią była jednym z kluczowych starć w trakcie wojny secesyjnej, ukazując zarówno determinację wojsk Unii, jak i opór konfederatów. Mimo wysokich strat, żadna ze stron nie zdołała zdobyć decydującej przewagi w tym konflikcie.
