Bitwa pod Sokalem
Bitwa pod Sokalem miała miejsce 2 sierpnia 1519 roku między wojskami polsko-litewskimi a Tatarami. Była to konfrontacja, która miała miejsce w kontekście najazdu tatarskiego na tereny Rzeczypospolitej.
Przyczyny i przygotowania do bitwy
W lipcu 1519 roku armia tatarska, dowodzona przez Mehmeda I Bogatyra Gireja, wyruszyła na wyprawę, plądrując województwa ruskie, bełskie oraz lubelskie. Liczyła ona kilkanaście tysięcy żołnierzy i posuwała się Czarnym Szlakiem.
W odpowiedzi na atak, zorganizowane zostało pospolite ruszenie pod wodzą:
- Stanisława Chodeckiego – marszałka wielkiego koronnego
- Marcina Kamienieckiego – wojewody podolskiego
- Konstantego Ostrogskiego – hetmana wielkiego litewskiego
Ostrogski sugerował, aby poczekać na przeprawę części wojsk tatarskich, co pozwoliłoby na ich skuteczniejsze zaatakowanie. Mimo to, zdecydowano się na bitwę na lewym brzegu Bugu.
Przebieg bitwy
Wojska polsko-litewskie, zaskoczone atakiem tatarskim, nie mogły zorganizować się w szyk bitewny, co prowadziło do dużych strat. W odpowiedzi na sytuację, Ostrogski przeprawił swoje oddziały przez Bug, co umożliwiło podjęcie walki z Tatarami.
Niestety, ze względu na liczebną przewagę Tatarów oraz trudne warunki terenowe, wojska polsko-litewskie zostały oskrzydlone. Mimo to, część żołnierzy zdołała się przebić i uciec, jednak poniosły one dotkliwe straty.
Straty
W wyniku bitwy poległo aż 1200 żołnierzy po stronie polsko-litewskiej. Tatarzy również doznali znacznych strat, choć dokładne liczby nie są znane.
Bitwa pod Sokalem była ważnym wydarzeniem w historii Rzeczypospolitej, ukazującym zarówno siłę tatarską, jak i trudności, przed którymi stawały wojska polsko-litewskie w obliczu zagrożenia.
