Bitwa pod Podhajcami
Bitwa pod Podhajcami miała miejsce w dniach 6–16 października 1667 roku, w trakcie wojny polsko-kozacko-tatarskiej 1666–1671. Była to bitwa odporno-zaczepna, w której zmierzyły się wojska Rzeczypospolitej z armią kozacko-tatarską.
Okoliczności
Na Ukrainę ruszyła główna armia tatarska dowodzona przez kałgę sułtana Krym-Gireja, która połączyła się z wojskami Piotra Doroszenki. Rzeczpospolita, osłabiona walkami wewnętrznymi, była słabo przygotowana do obrony. Hetman Jan Sobieski, mobilizując siły, zgromadził około 15 000 żołnierzy oraz uzbroił lokalnych chłopów.
W obliczu najazdu, Sobieski podzielił swoje wojska. Część pozostawił w fortecach, a z 3000 żołnierzy stanął pod Kamieńcem, gdzie zorganizował obronę przed zbliżającą się armią kozacko-tatarską.
Przebieg bitwy
Pod Podhajcami, Kozacy i Tatarzy natknęli się na armię Sobieskiego. Hetman, przygotowując pozycje, obsadził dwa raweliny. Pierwsze ataki tatarskie zostały odparte dzięki skutecznej obronie polskiej piechoty i jazdy. Po nieudanym natarciu Kozaków, siły kozacko-tatarskie postanowiły skoncentrować się na oblężeniu Polaków.
Ugoda
Gdy polskie oddziały zdołały przerwać linie zaopatrzeniowe nieprzyjaciela, chan Tatarów zgodził się na rokowania. 16 października osiągnięto układ, w którym Tatarzy zobowiązali się do wstrzymania najazdów w zamian za „upominki”. Trzy dni później doszło do ugody z Doroszenką, który uznał zwierzchność króla, co stanowiło sukces Sobieskiego.
Podsumowanie
Bitwa pod Podhajcami, mimo że nie przyniosła trwałych korzyści politycznych, pozwoliła uniknąć znacznych strat ludzkich i materialnych. Sukces Sobieskiego w tej kampanii umocnił jego pozycję w Rzeczypospolitej.
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967
- Leszek Podhorodecki, Chanat Krymski
