Bitwa pod Małujowicami
Bitwa pod Małujowicami miała miejsce 10 kwietnia 1741 roku podczas I wojny śląskiej, a stoczyły ją wojska pruskie dowodzone przez Fryderyka II oraz armia austriacka pod dowództwem generała von Neipperga.
Wprowadzenie
Prusacy dążyli do utrzymania Śląska, zdobytego w kampanii zimowej 1740/1741, co spotkało się z oporem Austrii. Mimo że Fryderyk II spodziewał się austriackiej ofensywy w maju, armia Neipperga zaskoczyła Prusaków, wkraczając na Śląsk już w końcu marca. Prusacy, z obawą o zagrożone tyły, postanowili stoczyć z Austryjakami decydującą bitwę.
Działania wstępne
Rano 10 kwietnia Prusacy zbliżyli się do pozycji wroga, jednak król pruski opóźnił atak, co dało Neippergowi czas na ustawienie swoich sił. W bitwie wzięło udział 22 tysiące Prusaków oraz 18 tysięcy Austriaków, z przewagą w kawalerii po stronie austriackiej.
Przebieg bitwy
- Starcie rozpoczęło się od ostrzału austriackiej kawalerii przez armię pruską.
- Cesarzowski generał Römer, zniecierpliwiony, zaatakował pruskie prawe skrzydło, odnosząc początkowy sukces.
- Pruska piechota, pod dowództwem feldmarszałka von Schwerina, przeorganizowała swoje szyki i skutecznie odpierała ataki austriackie.
- Około godziny 16:00 Prusacy przeszli do kontrataku, co doprowadziło do odwrotu armii austriackiej.
Następstwa
Bitwa pod Małujowicami zakończyła się zwycięstwem Prusaków, jednak nie rozbiła skutecznie armii austriackiej. Ujawniła również braki w dowodzeniu Fryderyka II, który poniósł większe straty niż przeciwnik. Mimo to bitwa ta stała się punktem zwrotnym w historii Europy Środkowej i przyczyniła się do wzrostu potęgi Prus. Wywołała także polityczne konsekwencje, prowadząc do powstania antyhabsburskiej koalicji, w której uczestniczyły Francja, Bawaria, Saksonia i Hiszpania.
Podsumowanie
Bitwa pod Małujowicami jest uznawana za jedno z kluczowych wydarzeń w historii Śląska, które przyczyniło się do legendy o pruskiej armii i jej walorach bojowych.
