Bitwa pod Krasnem
Bitwa pod Krasnem miała miejsce w dniach 20–23 lutego 1651, jako starcie między wojskami polskimi dowodzonymi przez hetmana Marcina Kalinowskiego a siłami kozackimi pod przywództwem pułkownika Daniło Nieczaja. Była to jedna z kluczowych bitew w czasie powstania Chmielnickiego.
Przyczyny bitwy
W okresie obowiązywania ugody zborowskiej z 1649 roku, pułkownik Nieczaj, uważany za bliskiego współpracownika Bohdana Chmielnickiego, zaatakował Bracławszczyznę, mobilizując kilkanaście tysięcy żołnierzy. Hetman Kalinowski, wspierany przez wojewodę bracławskiego Stanisława Lanckorońskiego, odpowiedział na tę agresję z 12-tysięczną armią.
Przebieg bitwy
Wojska kozackie zajęły Szarogród i planowały atak na Bar, jednak na wieść o zbliżających się Polakach, zatrzymały się w miasteczku Krasne. W nocy z 20 lutego 1651, Kalinowski przeprowadził błyskawiczny atak, zaskakując przeciwnika. Podzielił swoje siły, a oddział dowodzony przez kasztelana Adama Hieronima Kazanowskiego zaatakował z drugiej strony.
Bitwa szybko przerodziła się w masakrę oddziałów kozackich, w której zginął sam Nieczaj. Mimo to, część Kozaków zdołała schronić się w pobliskim zamku. Walki trwały do 23 lutego, a Kalinowski wykazał się osobistym męstwem na polu bitwy.
Skutki bitwy
Ostatecznie resztki sił kozackich zostały zdziesiątkowane podczas nieudanej próby ucieczki z zamku. Bitwa pod Krasnem zakończyła się całkowitym zwycięstwem Polaków, a straty kozackie mogły sięgać nawet 10 tysięcy ludzi.
Podsumowanie
- Data: 20–23 lutego 1651
- Dowódcy: Marcin Kalinowski (Polska) vs. Daniło Nieczaj (Kozacy)
- Wynik: Zwycięstwo Polaków
- Straty Kozaków: do 10 tysięcy ludzi
