Bitwa pod Kopyczyńcami

Bitwa pod Kopyczyńcami

Bitwa pod Kopyczyńcami miała miejsce 12 maja 1651 roku. Starcie to odbyło się między armią polską pod dowództwem hetmana Marcina Kalinowskiego a połączonymi siłami kozacko-tatarskimi kierowanymi przez Asanda Demkę, w kontekście powstania Chmielnickiego na Ukrainie.

W styczniu 1651 roku wojska kozackie rozpoczęły najazd na Bracławszczyznę, co skłoniło Kalinowskiego do podjęcia działań. Po zwycięstwie nad Kozakami w lutym pod Krasnem, Polacy zajęli kilka miejscowości ukraińskich. W marcu Kalinowski obległ Winnicę, jednak na skutek silnej odsieczy Bohdana Chmielnickiego, armia polska musiała się wycofać, co doprowadziło do spadku dyscypliny i głodu w jej szeregach.

Po otrzymaniu rozkazu od króla Jana Kazimierza, Kalinowski miał dołączyć do głównych sił polskich w Sokalu. Zanim jednak to nastąpiło, armia kozacko-tatarska zaatakowała Polaków na przeprawie pod Kopyczyńcami.

Przebieg bitwy

Kalinowski podzielił swoje siły na trzy części, a dwie z nich umieścił w zasadzce. Bitwa przebiegała ze zmiennym szczęściem, lecz dzięki strategii i determinacji oddziałów Aleksandra Koniecpolskiego oraz Marka Sobieskiego, zakończyła się zwycięstwem armii koronnej.

Straty i skutki

W wyniku bitwy zginęło kilka tysięcy Kozaków i Tatarów, w tym bej perekopski oraz pułkownik Kuczak. Straty polskie również były znaczące, wynosząc około 6 tysięcy ludzi, co stanowiło połowę stanu wojsk Kalinowskiego. 22 maja 1651 roku, siły hetmana połączyły się z wojskami Jana Kazimierza w Sokalu. Następnie jednostki Kalinowskiego brały udział w bitwie pod Beresteczkiem, która również zakończyła się zwycięstwem.

Bitwa pod Kopyczyńcami była jednym z nielicznych sukcesów armii koronnej w trakcie powstania Chmielnickiego, obok bitwy beresteckiej.