II Korpus Polski w Rosji
II Korpus Polski, dowodzony przez Józefa Hallera, powstał w lutym 1918 roku jako reakcja na traktat brzeski. Po połączeniu z polskimi formacjami w Rosji, Korpus zajął strategiczne pozycje na Ukrainie, co zostało odebrane przez Niemców jako naruszenie traktatu.
Bitwa pod Kaniowem
Bitwa miała miejsce 11 maja 1918 roku, kiedy to niemieckie oddziały pod dowództwem generała Zierholda zaatakowały Polaków w Kaniowie. Niemcy, zaskoczeni oporem, początkowo wycofali swoje ultimatum dotyczące złożenia broni przez Polaków.
Przebieg walk
W nocy z 10 na 11 maja Niemcy zaatakowali jednostki polskie w okolicy Kaniowa, przypuszczając atak na Kutelewkę i Potok. Polskie oddziały, mimo początkowych strat, skoncentrowały się w obronie w rejonie Joremczychy. W trakcie walki, Polacy przeprowadzili skuteczną szarżę na niemiecką piechotę, zdobywając uznanie za bohaterską postawę.
O godzinie 8:00 Polacy zorganizowali obronę w formie zamkniętego czworoboku. Pomimo silnego oporu, Niemcy zaczęli przełamywać linie obronne. Po całodziennej walce, z brakiem amunicji, II Korpus złożył broń 12 maja 1918 roku.
Rezultat
Straty II Korpusu wyniosły około 1000 żołnierzy, podczas gdy Niemcy stracili około 1500. Po bitwie, Polacy zostali rozbrojeni, a wielu z nich wzięto do niewoli, jednak część, w tym gen. Haller, zdołała uciec.
Tradycje
Na pamiątkę bitwy, pułki II Rzeczypospolitej kultywowały tradycje kaniowskie, w tym:
- 28 Pułk Strzelców Kaniowskich
- 29 Pułk Strzelców Kaniowskich
- 30 Pułk Strzelców Kaniowskich
- 31 Pułk Strzelców Kaniowskich
- 6 Pułk Ułanów Kaniowskich
Bitwa została upamiętniona na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, z inskrypcją „Kaniów 11 V 1918”.
Bibliografia
- Andrzej Hlawaty: DZIEJE 6 PUŁKU UŁANÓW KANIOWSKICH. Londyn: Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej, 1973.
